Ik ben een soort van kruitvat, thanks to de sluipmoordenaar!!

Sinds gisteren is het officieel, ik heb mijn masker afgezet. Het kostte me enige moeite, maar zowel zus als mijn moeder als een dierbare vriendin van mij waren de klos. Verdriet en onmacht, boosheid, alles in een vat gegoten barstte de bom. Tja, ik heb nou eenmaal een heel kort lontje, en ik geloof niet dat dat geheel onterecht is. Of gek... wat ik zelf dus wel dacht.

Ik ben de regie volledig kwijt, de touwtjes zijn inmiddels oneindig lange touwen geworden waar ik dus geen grip op heb. De sluipmoordenaar laat zich niet in handen houden en sleurt vervolgens je emotie alle kanten op. Iedereen om me heen wil op wat voor manier dan ook hulp bieden, er voor me zijn, en ik kan niet anders zeggen dan "waanzinnig lief". Alleen, hoe ik dat allemaal moet handelen, ik heb werkelijk geen idee. Ik wil niemand voor zijn hoofd stoten, niemand afwijzen, niemand benadelen... En ik vind het zo fucking moeilijk om voor mezelf egoïstisch te zijn, zeg ik, als mega pleaser. Altijd wilde ik mensen ten koste van mij zelf te vriend houden. En nu, nu stoot ik sommige mensen af. Niet omdat ik die personen niet meer lief vind, maar gewoonweg omdat ik er werkelijk geen energie voor heb. Ik moet zoveel ballen omhoog houden, alleen laat ik die wat mezelf betreft gigantisch stuiteren. Vandaar mijn mega uitval dit weekend...
Het woord moeten, pushen, sturen, uhhhhhh dat kan even niet meer in mijn woordenboek voorkomen. Dat heb ik tot nader orde geschrapt. IK bepaal waar ik behoefte aan heb, wat ik wil, wat ik voel, wie ik dicht naast me heb..Waarom? Omdat IK zo giga bang ben mijn allerliefste man/maatje/partner te gaan verliezen. En nogmaals, iedereen is mij even dierbaar...Je hebt vrienden en vriendinnen in alle soorten en maten, en iedereen heeft zijn lieve betrokken kanten, iedereen staat voor ons klaar. Van de ene wil ik graag een knuffel, van de ander gewoon een fijn gesprek, van weer een ander soms ff een appie... maar ik kan niet iedereen volledig zoveel aandacht geven nu hoe graag ik dat ook wil. Daarom heb ik ook maar besloten, als mensen om mij heen me geen ruimte geven, mij er van willen overtuigen dat ze zich buitengesloten voelen..Mij niet willen begrijpen of accepteren hoe ik nu tijdelijk ben...sorry lieve mensen, maar dan is het voor mij even over, ik ga me niet meer verweren, ik trek dat niet. Als men mij goed kent weet men ook dat ik nooit iemand zomaar zou laten vallen, ja of je moet me zo belazeren.. Eenmaal in mijn hart, als ik je heb toegelaten, blijf je daar ook...Maar begrijp alsjeblieft van mij een ding, ik ben kapot, bang, gebroken, verdrietig, en in mijn omgeving heeft nog niemand in deze kut situatie gezeten als wat wij nu doen..En ik wens het ook niemand toe. Mijn man/maatje/beste vriend, mijn alles, heeft kanker en gaat dadelijk een mega zware tijd tegemoet na een mega zware en risicovolle operatie. Nee ik ben mezelf niet en nee ik ben niet meer lief... en ja ik kies nu voor Hans en Lara, wat is voor ons belangrijk...Veroordeel me alsjeblieft niet...Iedereen is mij even dierbaar... Sorry voor mijn egoïsme...zo niet ik.