Afgelopen woensdag heeft Hans eindelijk zijn operatie gehad waar we op hebben gewacht. Dinsdag is hij opgenomen, kreeg zijn eigen kamer. Wel fijn, niemand anders erbij.
Ik bleef vanaf dinsdag in het gasthuis slapen, net om de hoek van het AVL. Ideaal, want in een paar tellen was ik bij Hans.
Echt fijn zo 's nachts zonder Hans vond ik het niet. De volgende ochtend zou hij om 07:45 worden opgehaald. Ik zorgde dat ik er samen met Patt om 07:00 was. En dan wordt je man meegenomen...En dan hoop je hem 6 uur later weer te zien. Maar dat is m dus niet geworden. Ruim 9 1/2 uur zijn de artsen met hem bezig geweest...Ja, dat is gigantisch lang...Tot 16:00 ging het wachten nog wel.. Maar in de tussenliggende uren werd ik niet op de hoogte gehouden. Zo wist ik ook niet dat t slangetje in zijn rug voor de morfine toediening niet goed was gegaan en hans flauw was gevallen tijdens het prikken. Hij viel zo naar voren... Gelukkig was er iemand om hem op te vangen. Zijn hartslag ging opeens naar een 0 punt en ja, toen ging het dus even mis. Hier was Hans zo bang voor he.. Dat het mis zou gaan met de ruggenprik. Hij had zo gehoopt dat ze die konden zetten als ie al onder narcose lag. Maar nee dus.
Na de hele dag wachten ( op zich ging de ochtend goed, heerlijk naar de Albert Kuyp geweest) kreeg ik aan het eind van de middag lichtelijk kotsneigingen van een verkrampte maag van de zenuwen. Ik hoorde niets, ik was bang, boos, ik wilde weten hoe het ging. Rond vijf uur kwam mijn schoonzus Petra godzijdank, zij geeft mij enorm veel rust en is ook een grote steun.
Rond 18:45 werd ik eindelijk door de chirurg gebeld... En dan hoor ik eindelijk het hele verhaal. Ik schrijf direct op wat er verteld wordt, de dokter zegt wel tig keer, hier een tumor en hier en daar en daar een nieuwe enz enz enz..Ik denk: Jezus, alweer uitgezaaid in zo een korte tijd? Dan vertelt de arts ook dat ze de zaadleiders moesten verwijderen en de endeldarm tumoren ontzettend vergroeid waren met verschillende spieren en lagen in het bekken. Er waren weer meer tumoren in de buik bijgekomen, en er was ook een deel van de dikke darm, dunne darm en natuurlijk de endeldarm verwijderd.
De arts benadrukte dat de operatie van de endeldarm enorm zwaar en ingewikkeld was omdat de kanker als een soort tentakels om zich heen had geslagen..het was met zoveel vergroeid!
Ik hoorde het allemaal aan, ik zette het op een rijtje, en ging doodmoe door naar de IC waar Hans volledig in slaap aan alle toeters en bellen lag. Nee dat was geen fijn beeld, maar ik was zo blij dat hij weer terug was. Door de moeheid drong alles nog niet echt tot me door. Na tien minuutjes bij Hans ben ik naar het Gasthuis gegaan en heel snel in slaap gevallen. Ik was kapot. Hans heeft me 1 tel gezien...
Donderdag 29 mei the day after
Om half elf ging ik naar de IC, ik was erg benieuwd hoe het met Hans was gegaan vannacht. Hij was enorm rustig, goed de nacht doorgekomen, geen gekke dingen gebeurd gelukkig. Hij sliep nog steeds. Deed wel even zijn oog open maar viel direct weer in slaap. Omdat de waardes van Hans zijn metertjes enz goed waren wilde ze hem vandaag al naar de gewone kamer terug brengen ipv hem 2/3 dagen op de ic houden. Kijk, dat is wel ff een fijn berichtje. Hans zelf had het allemaal niet in de gaten, maar hij werd om 12 uur naar zijn eigen kamer gereden.
Om half twee ben ik weer naar Hans gegaan, want eerlijk is eerlijk, ik had een of andere emotionele klap in mijn bek gekregen en bleven de tranen stromen. Ik moest en zou Hans zien.
Hans was nog steeds diep in slaap. En dat zou hij dus de rest van de dag en avond ook volledig blijven. Daar had Hans zelf geen rekening mee gehouden, die moeheid en continu slapen bevalt m totaal niet.
Ik kwam dus om half twee bij Hans binnen, hij sliep, en ik brak volledig. Ik ben met mijn hoofd op zijn borst gaan liggen en heb vreselijk gehuild (heeeel zachtjes want ik wilde het Hans niet laten merken). Al die slangen, Hans een wit bekkie, die drains, infusen, slangetjes door zijn neus...de spanning van de hele dag wachten en het feit dat ik een doodzieke man heb, het viel me opeens ff enorm zwaar.De verpleegster die ondertussen Hans zijn slangen aan het verwisselen was zag het aan me, haalde water en een zakdoekje voor me en liet me lekker verder liggen bij Hans. Ze deed de deur dicht en liet ons alleen.
's middags om 14:00 is Patt gelukkig gekomen. Dat was zo fijn! Patt is een hele hechte vriendin van zowel Hans als van mij, ook zij had vreselijk in de zenuwen gezeten om Hans. Nu was ze er gelukkig even, Hans deed twee tellen zijn ogen open en was weer in slaap. Zo ging het de hele middag en avond door.
Ondertussen had ik even alle lijnen, snoeren en slangen geteld die er in en uit Hans zijn lichaam gaan. Poeh... best wel veel.. Drie drains voor de wond (die overigens een grote ritssluiting met tig nietjes is geworden van borstbeen tot schaambeen), Slang in zijn neus naar zijn maag voor maagsap af te voren, zuurstof slangetje, in zijn halsslagader zitten slangetjes voor voeding toe te voeren, in zijn rug zit een slangetje wat de morfine toedient, en dan heeft hij nog een urine catheter en een stoma. De meeste slangen zijn er over 7 dagen uit, de stoma blijft het komende jaar a anderhalf jaar zitten en zal dan operatief verwijderd moeten worden.
Om 16:00 uur kwamen onze lieve vrienden Petra en Nor even langs, even Hans een knuffel geven. Hans heeft ze heel even gezien maar heeft er verder weinig van meegekregen.
Rond vijf uur kwamen schoonmams en Laar....en ja, heel logisch, ze waren flink van slag om hun zoon/vader zo te zien liggen. Mijn lieve Laar was flink verdrietig en had dit niet verwacht. Ze kwam met een geweldig leuke ballon binnen met Dad nr. 1 erop... zo ontzettend lief! En ik zag aan haar hele gezicht dat ze dit beeld niet wilde hebben van haar eigen vader.
Uiteindelijk ging schoonmams na half uurtje weer naar huis en ben ik met Laar even de frisse lucht in gegaan. Hans bleef slapen en slapen, en Laar en ik gingen even naar de AH om wat eten in te slaan.
Samen aan haar huiswerk gezeten en om 9 uur ging ik nog even naar Hans, welterusten zeggen en een zoen geven...
Vrijdag 30 mei
Na een goede nachtrust samen met Laar (ze bleef nachtje bij me slapen in het gasthuis) zijn we om 10:30 samen met mijn tante Tien naar de markt geweest. Om half drie zijn Laar en ik naar Hans gegaan. Tja, en toen zag ik een wakkerdere Hans die totaal niet happy is met de hele situatie. Nu pas lijkt alles tot hem door te dringen, de ernst van de situatie, de zwaarte van de operatie, het afhankelijk zijn van zorg en gewoon echt niets kunnen. Hij leefde tot een week geleden als een razende Harrie die met iedereen wilde afspreken, iedereen zien, van alles doen, en genoot zo enorm! En nu wordt hij terug gefloten tot een dieptepunt waar hij nog nooit in zijn leven mee te maken heeft gehad... en dat doet pijn. Hans is momenteel niet mijn Hans, heeft een loeizware operatie achter de rug. Hij moet tussen de 2-3 weken in het ZH blijven en het herstel gaat 3-6 maanden duren. Gelukkig heeft hij door de medicatie geen pijn, maar emotioneel denk ik dat het flink pijnlijk is nu...Mij doet t enorm veel pijn hem zo te zien... afwezig, mijn blik ontwijkend. Het maakt me zo verdrietig....We hebben nog een vreselijk lange weg te gaan maar er komt een moment dat hij weer op zijn steigertje kan zitten of in zijn boot. Over 12 weken begint (als Hans enigzins is hersteld) de zware chemo van 24 weken. Dagelijks pillen en om de twee weken infuus. Ook daar zal hij ziek van gaan worden, maar tussen door gaan we absoluut samen genieten. Met alle vrienden en familie moeten we hem hier doorheen gaan krijgen. En wat heel belangrijk is, Hans is van nature een gigantische vechter. Het is een kanjer in hart en nieren.... Maar voor nu is hij even niet meer zichzelf.....
Het enige wat ik heel zeker weet is dat ik zo vreselijk veel van hem houdt dat het gewoon pijn doet in mijn buik...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten