De uitvoering van een To Do List....

Toen Hans eind december ziek werd en we werkelijk geen idee hadden wat er boven ons hoofd hing, hadden we het er over wat hij nog zou willen, mocht het niet goed gaan. Met het idee van, dat is voor veeeeeel latere zorg, ooit, ver weg. Niet wetende dat we nu, deze maand, vijf maanden na de diagnose, dus echt bezig zouden zijn met die lijstje. Voorheen dachten we er nooit over na..alles ging goed, we hadden een zorgeloos leventje met zijn drieën. Maar nu we dus toch (gedeeltelijk) aan de uitvoering zijn begonnen, krijg ik het steeds benauwder. Hij geniet intens met Lara in New York, het is geweldig om ze zo te zien stralen. Maar, laten we eerlijk zijn, eigenlijk is het intens verdrietig. Dubbel eigenlijk... Want als Hans niet ziek was geworden hadden al deze uitstapjes (lees: meerijden in een vreselijk snelle rollercoaster) niet aan de orde geweest. Ja ooit, maar niet nu.
Ik had een grote wens, en dat was Hans en Laar samen, op elkaar aangewezen...samen genieten en leuke dingen doen. Lol hebben...En dat is gelukt. Zelf hoef ik niet zo nodig nog iets te doen. Ja ok, we gaan over 2 weken heerlijk naar Parijs, daar heb ik ontzettend veel zin in. Maar ik zie liever mijn dierbaren om me heen gelukkig zijn, dat maakt mij intens gelukkig.
Zelf vermaak ik me thuis heel erg goed, ik hou mijn rust, even geen heen en weer gevlieg, en echt even op mijzelf bevalt me prima. Omdat ik weet dat het maar voor een paar dagen is. Strakjes ben ik drie weken op mij zelf aangewezen, samen met Laar. Want Hans ligt dan gewoon drie weken in het ziekenhuis.
Gelukkig slaap ik de eerste 4 nachten in het gasthuis van het AVL, en aansluitend bij vriendin Jose. Zij woont in Beverwijk en dat is best dicht bij Amsterdam. Hans denkt niet aan de operatie, nog niet. Hij stopt het nog weg. Misschien wel verstandig. Ik kan dat persoonlijk niet. Als ik denk aan hoe heftig de operatie is, hoe lang t gaat duren, dat ie als slangenmens op de IC komt te liggen, en het feit dat de operatie levensgevaarlijk is... ja sorry, het gaat wel om mijn man, Laar dr vader. Ik kan dat niet zo makkelijk ff van me afzetten.
Je bent al 23 jaar deel van elkaar, je voelt je verweven als een bolletje wol. Ja, soms voelde je ff dat de weefdraadjes elkaar los lieten, maar altijd kwamen we weer samen en werd de knoop tussen ons sterker dan daarvoor. Ik zou zo graag samen verweven blijven, weet je hoe het voelt als je weet dat er ergens een eind aan dat draadje gaat komen? Geen aanradertje om dat te weten, voelen.....