Na dat Hans toch een paar uurtjes langer had kunnen slapen vannacht dan de vorige nachten (thanks to the morfine pleisters en pillen) gingen we op weg naar het AVL. Wat kan je verwachten, wat hoop je,wat denk je, en wat wil je.... Ja wat we willen was dat het een grote boze droom was van 9 maanden, je denkt dat ze toch misschien nog een inimini opbeurend berichtje hebben... Maar ja niets van dit alles paste in het scenario wat onze dokter Aalbers voor ons had. Om maar met de deur in huis te vallen... De kanker is zo vreselijk agressief, zo hardnekkig, zo alles verwoestend...het zit door Hans zijn hele buik, op de darmen, op het buikvlies, van onder tot boven en links naar rechts. Niet een paar tumoren, nee een gigantische laag van allemaal tumoren. De arts herhaalde een paar keer dat het zeer, zeer snel groeiend was, zeer agressief, niets tegen te beginnen...De kanker zorgt voor gigantische harde buik, vochtophopingen, pijn en benauwdheid bij het middenrif omdat alle tumoren en vocht daar tegen aandrukken. We moesten ons nu ook echt beseffen dat het einde heel snel daar is.
We vertrouwen onze arts volledig, hij is open en eerlijk. Het is echt een aardige man ook al brengt hij heel erg kut nieuws.
Ook kregen wij te horen dat er tijdens de HIPEC in mei al heel erg veel kwaadaardig weefsel was aangetroffen en dat het op dat moment ook al slechter was dan dat ze zelf dachten. De hoeveelheid tumoren, de 9 lympfen die waren besmet, het was veel meer en ernstiger dan ze zelf dachten voor ze aan de hipec begonnen. Dat verklaart nu waarschijnlijk ook de snelle en agressieve groei van de kanker.En dat hoorden we dus pas vanochtend.......Iets waar de arts zich eerder niet over had uitgelaten omdat de operatie op zich goed gelukt was. Maar nu moest hij wel eerlijk zeggen dat het toen al compleet foute boel was.
Ik opperde nog een operatie zo van, snij dan gewoon even het ergste weg, pomp even al het vocht wat de kanker veroorzaakt en wat de pijn veroorzaakt weg... maar nee, ook dat kon allemaal niet. Nogmaals werd een chemo afgeraden, want echt echt echt... niets gaat deze vorm bestrijden. Kijk, de moed was al weken geleden gezonken, maar ergens hoop je nog een wondertje. Maar vanochtend was zelfs dat allerlaatste sprankje hoop weg.
Omdat Hans gister een informatief gesprek heeft gehad met het zh in Leuven waar een goede specialist zit wilde hij toch weten wat zij nog evt voor hem konden betekenen op het gebied van wat tijd rekken..want
b eter worden komt al helemaal niet meer voor met zijn soort kanker. Leuven gaat nog even de laatste scan bekijken, die zij overigens gister nog niet hadden gezien....maar de kans is erg groot dat zij er ook geen mogelijkheid meer in zien. Mochten zij nog wel een idee hebben om wat tijd te kunnen rekken dan gaat onze arts in het AVL daar zeker in mee. Maar, garanties worden er niet gegeven. We weten nu alleen dat het zo fucking snel gaat en dat Hans heel snel gaat overlijden. Mocht er een cocktailtje mogelijk zijn die hans nog wat maanden er bij geeft, misschien dat Hans dat, tegen zijn eerdere uitspraken in, toch nog wil proberen. Want hoe je het went of keert, hij is er absoluut niet klaar voor om hier te vertrekken hoor...Hij wordt nu nogal hardhandig van ons afgescheurd..en dat is niet te bevatten.
Ik hoor van heel veel mensen hoe ik het in vredesnaam allemaal red..het emotionele handelen, je man zo ziek zien, weten dat je al snel afscheid moet nemen. Tja, ik weet het niet, op de een of andere manier blijf ik 80% van de tijd zen...ik ben en blijf alert, wil volledig voor alles kunnen zorgen. Ik denk dat het de adrenaline is, de automatische piloot. Als je bedenkt dat we zo gigantisch veel hulp en liefde om ons heen hebben, dat houdt ons overeind denk ik. Ik kan niet onder woorden brengen hoe het voelt dat Hans snel gaat overlijden...we gaan van een paar jaar extra vervolgens naar een paar maanden extra en nu gaat het nog sneller..Mensen vragen wel eens....hoe kan je dan nog verder leven met die wetenschap? Ja dat is ook hell als je weet dat je je grote liefde gaat verliezen, de dochter haar vader gaat verliezen, schoonmams haar zoon gaat verliezen..en toch blijf je overeind staan..het is onwerkelijk, gemeen, het maakt je boos, verdrietig en maakt je kapot....
Inmiddels accepteer ik ook meer hulp in huis, mijn zussen zijn geweldig, mijn vriendinnen stuk voor stuk kanjers, de knuffels van onze vrienden..Ja echt, het houdt je overeind. De lieve bemoedigende woorden van iedereen..
Vanmiddag toch een fijne avond voor Hans, want vriend Hank uit Taiwan is voor twee dagen overgekomen. Om bij hem te zijn, samen te zijn..en wat een geweldige man is dat! Zo blij dat hij Hans nog even kan zien..
Nu is het 22:00 uur en ligt Hans volledig uitgeteld in bed. Net een langwerkende Morfine genomen in de hoop dat dat samen met de morfine pleisters voor een rustige nacht zorgt. Morgen ochtend weer naar het AVL naar de pijnpolie. Kijken hoe ze Hans zijn pijn onder controle kunnen krijgen. De morfine helpt wel redelijk tegen de pijn maar hij wordt er zooo duffies van..
Ons dagje was hectisch, emotioneel, verdrietig, maar ook weer zo fijn vanavond. Gelukkig grijpen onze lieve vrienden hier en daar een beetje in om nu echt dingen uit onze handen te nemen.. ik kan je niet uitleggen hoe dankbaar we daar voor zijn. Want neem van mij aan..dit lijden, deze kanker hell, kan je niet alleen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten