Misschien de kanker bestrijden met een voodoo poppetje?

Zo schreef ik dat Hans het geweldig had met Patt op Ibiza, en twee dagen later zitten we in het zh. Het leek best wel ok te gaan met Hans, ondanks de pijn in zijn zij...Zaterdag ochtend lekker samen gaan varen (ik ben geslaagd om definitief Toontje te besturen) en hadden om 12 uur bij de Bonte Haas afgesproken met vrienden Ray en Bar...Lekker even lunchen. We zaten er even en opeens zagen zowel Ray als ik dat Hans witter werd, stiller, en een aantal keren naar de wc ging. Op zich niet zo vreemd, maar hij liep ook wat moeilijker. We zijn terug gevaren (anderhalf uur) en eenmaal thuis ging het flink mis met Hans. Enorme pijnaanvallen...krampen, stoma had zijn taak ff gestaakt. Om 17:00 toch maar de spoeddienst gebeld, arts kwam langs, en we wisten dat er een clisma moest komen om de boek weer op gang te krijgen.
Toch maar naar het ZH. Zo gezegd zo gedaan, Hans verging van de pijn en ik hem met de auto naar het HAGA gebracht. Fout.... we hadden beter meteen door kunnen rijden naar het AVL waar ze Hans kennen.
Na tig stomme vragen van de EHBO doktoren en tig keer vragen om een clisma kreeg Hans eindelijk het clisma toegediend. Zijn buik stond zo bol als een skippybal en het was duidelijk oorlog in zijn buik.
Om de pijn tegen te gaan werd er een infuus met paracetamol toegediend (nee dat werkt...NOT) en even later werd er een prik morfine gegeven. Nog geen 5 tellen later spuugde Hans zo vreselijk veel...en we werden op zo een achterlijk botte manier behandeld, dat ik riep dat iedereen moest stoppen om Hans zijn bed en dat ik hem meenam naar het AVL. Nou dat ging ff niet door want ik mocht Hans niet meer vervoeren. Ok prima, dan regel je maar een ambulance, we MOETEN naar het AVL. Inmiddels was het AVL ook op de hoogte en heeft ook gezegd tegen het HAGA dat Hans gewoon terug moest naar het AVL.

Het bleek zo druk bij de ambulance dat we toch samen een nachtje op de 15e etage moesten overnachten. Kijk, en op die afdeling (oncologie) werkte dus wel menselijke mensen. Dat was echt fijn. Ze hadden een bed voor mij naast Hans gemaakt, dus eindelijk konden we om 03:00 gaan proberen te slapen. De volgende dag zou de ambulance Hans alsnog naar het AVL brengen en ik er met de auto achteraan gaan.
Op het moment dat we samen op de 15e etage lagen had Hans heel stellig het gevoel dat dit het echte begin van het einde was. De pijn was niet te harden geweest. Toch zijn we in slaap gevallen  en de volgende ochtend is Hans naar het AVL gebracht.

Eenmaal daar werkte het tweede clisma beter. Stoma liep goed, pijn nam af, kortom, Hans wilde wel graag weer mee naar huis.Eenmaal thuis begon de ellende weer... krampen, pijn...wat een vreselijk iets om je man zo veel pijn te zien hebben. 's Avonds zei Hans weer dat hij hier geen zin meer in had, die pijn, niet meer kunnen liggen en slapen. Uiteindelijk heb ik maandag ochtend weer de huisarts gebeld en ze is meteen gekomen. Moe van de pijn en het niet slapen is killing. De tumoren drukken tegen de zenuwen aan, en blijkbaar werkt daar geen een pijnstiller tegen.
De Tramadol mocht niet meer gebruikt worden want deze zorgt net als alle andere pijnstillers voor verstopping, en dat moeten we dus weer niet hebben. De huisarts schreef morfine pleisters voor en Hans mag 6 x per dag de morfine pilletjes erbij gebruiken.
Afijn, dan denk je, hij valt lekker in slaap, kan weer goed liggen...NOT.  Ja voor 4 uurtjes en komt dan weer volledig terug. Maar, we hebben wel 4 uur kunnen slapen... Dus wederom vandaag de huisarts gebeld en gelukkig mocht de morfine pleister verhoogd worden plus wat extra morfine pilletjes. Als dat werkt krijgt hans ook weer wat plezier terug in het genieten...dat is ook echt wat ik hoop....

Liggen is een drama, lopen en zitten gaat ok... dan heeft hij veel minder pijn, op hier en daar soms wat krampen na. Gisteren is er in het AVL een scan gemaakt om te kijken waar hoe en wat... we weten dat de kanker terug is en uitgezaaid, maar zouden ook wel graag willen weten hoe groot is alles nu, waar drukken de tumoren nou precies tegenaan...
Morgen ochtend eerst maar eens terug naar het AVL voor de uitslagen, en dan weer verder denken..maar voor nu, de pijn moet echt gaan minderen met de morfine..
Hans is niet bedlegerig, godsijdank, en nog steeds hebben we lol en plezier als er vrienden langskomen. Dat is echt zo super fijn! Gisteravond was het hier net de zoete inval, vrienden en familie kwamen gezellig langs, en neem van mij aan, dat is genieten!!!