Genieten met een uitroepteken???Even oefenen...

Het is vandaag twee weken geleden dat Hans in het zh lag om het stoma te laten verwijderen, en een week geleden dat we definitief hoorden dat Hans nog maar een aantal maanden DJ op onze wereldbol kan zijn. Tevens is het vandaag de dag dat mijn lieve vader een jaar geleden overleed...De dood is vandaag even te veel aanwezig in mijn hoofd.
Mensen vragen wel eens, hoe leef je dan verder met die wetenschap? Wat gaat er door je heen, kan je nog wel genieten....Uhhhmmm, verder leven met deze wetenschap is niet makkelijk, wat er door je heen gaat, een vreselijke golf van pijn en verdriet, maar genieten doen we nog wel. Voornamelijk op de boot, samen op de bank hangen, of als we vrienden over de vloer hebben. Dat zijn afleidingsmomentjes.

Ons gevoel, onze eigen verwerking, staat soms een beetje uit elkaar..Maar we hebben begrip voor elkaars gevoel, en we uiten ons tegen elkaar.
Hans leeft met de wetenschap dat hij er dadelijk niet meer zal zijn, en ons gaat achterlaten..Voor Hans houdt het dan op en kan hij niet meer de angst, pijn en verdriet voelen waar we nu zo mee worstelen. Maar, voor Laar, mijn lieve schoonfamilie, mijn familie, vrienden en mij....wij leven nu met verdriet, na Hans zijn overlijden met verdriet..en zullen Hans vreselijk gaan missen..Het is ook gewoon niet te bevatten. Je praat over wat gaat komen, maar je hebt het gevoel dat je over iets praat wat niet bestaat in onze wereld, zeker als je beseft en weet hoe ontzettend geliefd Hans is bij alle dierbaren en collega's. 

Het onbegrip en boosheid neemt soms wel de overhand, en dat is best moeilijk om even te deleten. We praten er vrij makkelijk over, maar het is niet zo dat wij 24/7 praten over wat ons te wachten staat.

Momenteel zoek ik veel leuke fotoos op waar ik vrolijk van wordt, en daarom zet ik die nu ook op mijn blog. Want jullie allemaal die mijn blog lezen, het is zo heftig, de impact is zo groot, ik zou ook graag een glimlach op jullie gezicht willen toveren. Want niet alleen Laar en ik hebben het zwaar, wij leven al 8 maanden in deze hel..voor de mensen om ons heen, jullie zitten in een andere fase dan wij met ons gezin. .. maar jullie staan machteloos aan de zijlijn en volgen ons leven..Ik ben ontzettend blij met alle steun die we krijgen in welke vorm dan ook, en ik begrijp ook dat mensen bang zijn om contact te zoeken, ook de mensen die we al jaren niet hebben gezien. Maar neem van mij aan, gewoon doen! Zelfs een vriend van Hans van vroeger, uit het radiozender tijdperk (mijn ex-vriend waar ik 4 jaar mee samen ben geweest voor Hans) is bij ons langs geweest. En echt, dat was enorm fijn, maar natuurlijk ook emotioneel om elkaar in deze omstandigheden na 23 jaar weer te zien. Hans kon mooie herinneringen met hem ophalen aan de radio tijd, en ook voor mij voelde het enorm goed dit weerzien.Deze ontmoeting is voor mijn persoonlijk enorm dierbaar...

Hans gaat dan eindelijk aanstaande zondag met bff Patty naar IBIZA..
en ik heb ze op het hart gedrukt, GENIET! Zeg wat je wil zeggen, geniet van de muziek, de warmte, huil, lach en knuffel... dat is zo belangrijk! Vier dagen later komen ze terug en hopen we echt dat de week erop het stoma er uit mag. Want neem van mij aan, Hans is het zo vreselijk zat! Het ongemak, de pijn van de stoma plek, een aantal keer heb ik nu meegemaakt dat hij radeloos was en zo vreselijk boos. Dus we kunnen nu niet meer wachten tot stoma weg is en ECHT definitief in de kliko mag....En na het stoma, dan kijken we welke tijd we nog hebben, hoe hans zijn conditie is, wat kunnen we nog doen met ons gezin....Laat de zon voorlopig nog maar even schijnen, letterlijk en figuurlijk..

Zelf voel ik mij de laatste twee weken best rustig en gesterkt.. Lieve mensen om ons heen, gewoon over "normale" dingen kunnen praten, afleiding, en vooral niet meer continu huilen doen me goed...

xx Daan