Toch hadden we wel een paar leuke dingen hoor die ons echt wel opvrolijkte zoals het super ontbijt van mijn zus en zwager, en nog een aantal lieve mensen die langs zijn gekomen die dag.
Hans heeft nu ruim een week de morfine pomp. De pijn is gelukkig grotendeels onder controle. Alleen de krampen die hij soms heeft laten zich niet door de morfine onderdrukken helaas. Maar laten we het afkloppen, de krampen blijven al een paar dagen achterwegen.Om de dag nu controle van de verpleegkundige en om de twee dagen komt onze super huisarts Nina langs. Zij is echt een geweldige vrouw, toont in ons alle drie echte oprechte interesse. Zo een huisarts moet je echt in ere houden want die zijn schaars.
Hans heeft een aantal dagen alleen slapend in bed door kunnen brengen. Totaal geen puf meer om er uit te komen. Naar de douche gaan is een hele opgave, laat staan douchen zelf. Nu dan maar een krukje neergezet bij de wastafel. Inmiddels is hij verhuisd van bed naar bank en slaapt daar net zo lekker.
Door de morfine en het niet normaal kunnen eten is hij enorm suf, valt kilo's af, af en toe praat hij half met zijn ogen dicht.....of dat hallucineren is is goed mogelijk. Hij is zich er in ieder geval wel van bewust.
De laatste week is Hans enorm achteruit gegaan. Zijn lichaam wil niets meer, de sluipmoordenaar breidt zich in rap tempo uit en zorgt voor een ontzettend dikke gespannen buik. Praten doen we ongeveer fluisterend, en zelfs praten is af en toe te vermoeiend. En wij kijken het alleen maar aan, want we kunnen er niets meer aan doen. Boos worden, schelden, verdrietig zijn...echt niets wat helpt.
Hans heeft zich er een soort bij neergelegd afgelopen zondag, hij heeft een rust over zich en probeert nog een klein beetje te genieten van kleine dingetjes om hem heen.
Ook al gaat Hans zo snel achteruit, hij geniet van de korte bezoekjes van vrienden en familie. Het liefst ligt hij op de bank, kompleet met kussens en deken. Gewoon gezellig onder de mensen. Slapen doet hij toch wel, of er mensen zijn of niet. Dan is hij er wel bij, maar gewoon met zijn ogen dicht.
Helaas is hij om een of andere onverklaarbare reden zijn smaak volledig kwijt. Alle middelen zijn al geprobeerd maar hij maakt en geen speeksel meer aan en alles smaakt naar puur vergif of karton. Voor een bourgondiër als Hans is dat niet te verkroppen. En als er dan mensen heel lief goedbedoeld met adviezen komen ploft ie nog net niet van woede uit elkaar...Puur machteloosheid.
Inmiddels zorgen Laar en ik samen voor Hans. Aan de medicijnen denken, smooties maken, waterijsjes inslaan, boodschappen doen... Laar en ik vormen nu een teampje en dat gaat ons heel goed af. Lieve vriendin Sjak is afgelopen maandag de hele dag in en om ons huis bezig geweest, ramen zemen, stofzuigen, badkamer afnemen. Zo ontzettend lief!!!!! Vriend Ed kwam na een kleine wats app wisseling afgelopen zaterdagavond direct naar me toe toen ik het ff had gehad... Hans lag boven te slapen en ik wist het ff niet meer... Hans had net gevraagd of vrienden Lex en Sas uit Belgie deze week nog kwamen....Hij wist niet of hij het anders nog zou redden tot aanstaand weekend. En dat deed pijn...toen hij dat aangaf.
En zo doen meer mensen om ons heen veel voor ons, want ik moet eerlijk toegeven, ik kan het niet meer alleen. Vandaag kwam het besef dat ik alleen maar door het huis liep te rennen en zorgen voor, maar ik wil zo graag samen met Hans zijn en gewoon zijn vrouw kunnen zijn. Niet alleen maar verzorgen....Wat ik overigens met enorm veel liefde voor hem doe.
Zo heb je dagen dat het zo bizar snel achteruit gaat, en zo heb je weer dagen dat het stabiel is...dat is wat kanker met je doet. Het sloopt je volledig, zowel intern als extern. Je wordt geacht te kunnen mee denderen in de achtbaan die kanker heet.... Ze zouden echt een boek moeten uitbrengen "Omgaan met kanker voor dummies" ofzo, want ik begrijp er voor als nog geen reet van..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten