Niet te bevatten... Hans zijn uitvaart was emotioneel, prachtig, verdrietig...alles bij elkaar

Het is nu zondag, 26 oktober, en nu pas begint het tot me door te dringen. Hans is echt weg...Uitleggen hoe dat voelt is onbegonnen zaak..maar dat ik niet de enige ben die Hans zo vreselijk mist is ons wel duidelijk geworden afgelopen vrijdag tijdens de crematie. Niet te geloven, meer dan 300 mensen kwamen naar de crematie toe. Alles liep gestroomlijnd. Vanaf de dag van Hans zijn overlijden tot en met het grote afscheidsfeest voor Hans, alles was zo enorm mooi en indrukwekkend.
Eigenlijk weken wij compleet af van het standaard beeld wat men van een crematie heeft. Maar ja we hebben het hier wel over een pas 45 jarige man in de bloei van zijn leven die weg valt..

Toen Hans donderdag de 16e oktober overleed hadden wij 's avonds, zoals onze wens was, een afscheid van Hans met een wijntje. Onze dierbare vriendengroep "de harde kern" was zo fijn vertegenwoordigd, we dronken met zijn allen een wijntje naast Hans. Huilden, lachten, hadden enorm veel steun aan elkaar. De saamhorigheid was tot in je diepste vezeltje te voelen en zien. Het was verdrietig maar ook zo mooi zo samen...
Op vrijdag begon het hele circus. Wij kregen via de Dela een geweldige rots in de branding toegewezen, Robert Heezen. Een markante verschijning maar echt, ik zou geen andere uitvaart begeleider willen hebben.
Samen met vrienden Norbert, Martin en Sandra hebben Laar en ik het ruim 3 uur durende gesprek gevoerd. Wat en hoe we alles wilde, en dat terwijl Hans er gewoon bijlag, op het ziekenhuisbed, in zjin partyburen shirt, met koptelefoon op en geparkeerd voor zijn geliefde draaiset. Ja dat was echt enorm fijn.

Vanaf Hans zijn overlijden tot aan de crematie zijn Laar en ik volledig in de watten gelegd door familie en onze vrienden...Er werd eten gemaakt, gewassen en gestreken, Levi werd uitgelaten, echt alles werd voor ons gedaan. Gewoonlijk ben ik niet zo makkelijk van dingen uit handen geven maar het ging me wonderwel goed af deze keer.
Zondag vonden we het tijd dat Hans definitief in zijn kistje ging...het was niet meer Hans, Hans was echt vertrokken. Gelukkig heeft Martin snel alles kunnen regelen en zondag ochtend was het goed..

De maandag na Hans zijn overlijden had ik opeens zin om een moeder/dochter dag met Laar in te lassen. Samen lunchen, winkelen, thee leuten in de Haagse binnenstad. En echt, ik vond de stap enorm, ik was al ruim anderhalve week niet meer de deur uit geweest, althans, niet langer dan een kwartiertje. Zowieso de laatste week voor Hans zijn overlijden kwam ik niet buiten want we konden Hans niet meer alleen laten.
Die maandag middag was zo heerlijk! Laar en ik hebben genoten, alhoewel ik wel steeds het idee had even Hans te appen wat we hadden gekocht en hoelaat we thuis zouden zijn...

We zijn enorm overladen met de meest prachtige bloemstukken en boeketten. En je raad het al, alleen maar gerbera's!! En echt het was niet normaal meer, meer dan 37 stukken lagen er rond, op en langs Hans zijn kist. Onze hele huiskamer was een grote bloemenzee.. En dan te bedenken dat er ook nog tig boeketten bijkwamen op de dag van de crematie.

Het leek ons ook wel leuk om mensen de gelegenheid te geven om een boodschap op Hans zijn kist te schrijven of de kinderen te laten tekenen. En dat was een goede zet! Ik weet het, ook dit is niet echt standaard maar wel zo vrolijk. Op dinsdag en woensdag avond hadden we condoleanceavond bij ons thuis, op beide avonden zijn ongeveer 70 mensen geweest. De zussen en vriendinnen zorgden voor koffie, thee en frisdrank, en ook dit liep dus weer gesmeerd!

Tja, en dan is het de dag van de crematie. Ik moet je eerlijk bekennen, ik vond het moment dat Hans ons huis voor het allerlaatst verliet vreselijk. Of dat er een deeltje van ons afgescheurd werd...wat was dat heftig. Je weet dat het gaat komen maar pffffff...Gelukkig waren Pien, Ro, Norbert en Martin bij ons...

Toen Hans eenmaal was vertrokken was het leeg, kaal, saai...ik kan niet anders zeggen. We gingen de woonkamer weer terugbrengen naar de oude staat. Alle bloemstukken waren ook meteen mee, dus we hadden weer een zee van ruimte. 'savonds zouden we tenslotte een grote afterparty voor Hans houden. Ja ook dat is niet standaard, want hoe kan je feesten terwijl je net een crematie van je man hebt gehad. Nou heel simpel, Hans had ons echt komen pesten hoor als we dat niet hadden gedaan. we moeten hem beloven er een feestje van te maken en niet zielig te gaan zitten treuren op de bank.

De crematie zelf was werkelijk te bizar voor woorden, zoveel mensen als er waren! Meer dan 300. De hele dienst, de muziek, de films en foto's, de toespraken van mijn schoonmoeder, van Lara, Norbert en mij...het totale plaatje was compleet Hans. We kregen enorm veel positieve en lieve reacties...hoe we het in vredesnaam zo tot in de puntjes hebben kunnen doen. Tja, teamwork zal ik maar zeggen...
Echt, ik ben zo vreselijk trots op mijn vriendengroep, mijn familie, we hebben alles met elkaar gedeeld, georganiseerd, gedaan....Als een warme deken voelde het de laatste maanden....dus nogmaals lieve vrienden en familie, jullie zijn goud waard!!!!

God has his DJ now.......

Mijn lieve lieve schat, mijn maatje, mijn kanjer, mijn steunpilaar...mijn alles....en bovenal de allerliefste vader van Lara, is gisteravond om 19:05 overleden... Hij was op..hij vroeg om het kwartier met alle kracht die hij in zijn longen had of onze aller Nina, de huisarts, al onderweg was...hij wilde zo graag gaan. ..zijn lichaam had alle functies opgegeven. Hans was de laatste dagen letterlijk een kasplantje. Om zo een hell mee te maken, dat Hans zo aan zijn eind moest komen...Met alle liefde hebben wij volledig voor Hans gezorgd. In het bijzijn van Lara en onze BFF Patt is mijn schat is zo rustig gegaan....Dag lieve schat...we zien elkaar over heel veel jaren boven weer terug. We gaan je fucking erg missen..

Alleen nog wat formaliteiten en DJ God gaat met pensioen

Eigenlijk zat ik lang te dubben wat ik ging schrijven...maar ik moest wel iets. Want in amper een week tijd is er in huize Vugts enorm veel gebeurd. Hans was beetje bij beetje de strijdt al aan het verliezen maar bleef toch hoop houden. Zo probeerden we kosten wat kost inimini beetjes eten bij Hans naar binnen te krijgen, maar ja zie maar eens te eten als je geen smaak hebt en je darmen verzamelen alles omdat ze niet meer werken.. Dan eet je ook niet echt voor je lol. Inmiddels hebben we de nodige aandelen bij de Jumbo en Ah. Maar helaas, alles bleek valse hoop.
Toch wilde Hans dat afgelopen zaterdag nog wat vrienden zouden komen in de avond. Hij wilde perse dat ik mijn verjaardag nog een klein beetje zou kunnen vieren. Tot drie keer toe heb ik gezegd nee we zeggen het af, het kan niet meer, je bent te zwak. Maar nee, er moest en zou nog iets gebeuren. En dat is dus geweest...

Elk druppeltje adrenaline wat ie nog in zich had heeft ie er uit geperst. Zo lag hij drie dagen voor afgelopen zaterdag volledig plat, maar vol verbazing zagen wij hem zaterdag avond voetje voor voetje richting de keuken schuifelen en wilde er bij zijn...Tja, een prachtige opleving die hem uiteindelijk wel de kop heeft gekost. Maar 1 ding is zeker, hij heeft intens genoten die avond. Heel even was de holle blik in zijn ogen verminderd en zag je er weer dat prachtige blauw uit schitteren....wat genoten we heel eventjes van de oude Hans.

Maar....Zondag op maandag ging het opeens heel snel slechter. De huisarts kwam maandag, onze aller Nina, en zij stelde een bed in de woonkamer voor. Nou zei Hans, ik zal er eens over nadenken. Manlief is een tikje van de principes en een bed in de woonkamer was weer boven zijn toch al overschreden grens. De dag ging verder en Hans ging als een speer achteruit. Van maandag op dinsdag wilde en kon hij ook echt niet meer staan en lopen...zo vaag....zaterdag nog met een beetje kracht zelf naar de wc....en nu was echt alle kracht weg. Omdat Hans niet meer naar boven kon hebben we onze bank annex slaapbank even hebben omgebouwd tot slaapkamer.
Laar en ik toverde de bank in 10 minuten om tot volwaardig tweepersoonsbed.We lagen goed, ik kon Hans makkelijk helpen als ie moest plassen of spugen..kortom, een nacht van in iedergeval 4 uurtjes was een feit.

Aangezien Hans aan de morfine pomp zit en de sluipmoordenaar zich een weg baant door de rest van Hans zijn lichaam en organen was Hans steeds meer gaan hallucineren. Luid en duidelijke gesprekken hield hij, en het erge was, hij was zich er ook van bewust. Soms moest hij er een beetje om lachen in het begin, maar lachen is hier sinds maandag niet meer aan bod gekomen. Er valt niets meer te lachen namelijk.
Dinsdag ochtend om 4 uur zei Hans opeens: "he mijn smaak is terug ik wil eten"...maar ik dacht uhhhh hallucinatie of pure mazzel.Heeft ie echt wat smaak? Ik snelde met mijn slaapdronken hoofd naar de keuken en maakte een all time favorite boterhampje hagelslag. Drie stukjes bleken meer dan voldoende...zowaar bleef het er in.

Maar toch....na een uurtje, dus 5 uur in de ochtend, zag ik hem weer terugvallen. Je moet het zo zien, de sloopmoordenaar bepaalt elk uur van je leven, pieken, dalen, en dan zo gigantisch snel afwisselend....nee dat tempo is amper bij te benen. Hans besloot dat het tijd was voor een bed inde woonkamer want zo ging het eigenlijk ook niet. Sinds gisteren, dinsdag, staat er dus een mooi bed in de woonkamer. Maar ja, weer zo een drempel he...en nu kan Hans dus twee dagen later helemaal niets meer. Wassen, tandenpoetsen, lopen, eten, niets gaat meer. Het is klaar....Af en toe heeft hij even een helder moment, en verder slaapt hij de hele dag. Ook overdag gaat het praten verder, of liever, het hallucineren. Soms verstaan we alles, vaak is het een mengeling van alles wat er in zijn hoofd zich afspeelt.
Vannacht vroeg hij om het uur hoe laat het was, en wist soms niet wat hij in bed moest doen. Weet je hoe tergend schrijnend dit is, je altijd zo kerngezonde man te zien aftakelen in een wrak? Die niet meer helder kan denken, alles aan ons moet vragen, totaal overgeleverd is aan de zorg van ons? Ik kan je vertellen, dat is een hell die je letterlijk verscheurd....Ik gun dit zelfs mijn ergste vijand niet eens meer...

Nu is het woensdag middag dat ik dit schrijf, en ja, we zijn moe en afgedraaid. En nee, we geven de zorg voor Hans niet op. Hans wordt omringd door alle lieve mensen die van hem houden...en dat zijn er veel. Maar zo kan het niet langer doorgaan... ik heb Hans ook gezegd:" Ook al zullen we je intens gaan missen schat, het is goed zo"..... dit mag en kan niet langer duren....Nu wachten we af....

Jarig, maar zo voelde ik me niet

Afgelopen dinsdag was ik jarig, 43 jaar jong geworden. Gewoonlijk was ik altijd maanden van te voren aan het aftellen. Ja ik weet het, net als een klein kind. Maar ik verheugde me altijd op mijn verjaardag. Maar dit jaar niet, ik was er totaal niet mee bezig. Totdat schoonmams vroeg of ik nog wensen had... Ja die had ik wel..maar niet te realiseren helaas.
Toch hadden we wel een paar leuke dingen hoor die ons echt wel opvrolijkte zoals het super ontbijt van mijn zus en zwager, en nog een aantal lieve mensen die langs zijn gekomen die dag.

Hans heeft nu ruim een week de morfine pomp. De pijn is gelukkig grotendeels onder controle. Alleen de krampen die hij soms heeft laten zich niet door de morfine onderdrukken helaas. Maar laten we het afkloppen, de krampen blijven al een paar dagen achterwegen.Om de dag nu controle van de verpleegkundige en om de twee dagen komt onze super huisarts Nina langs. Zij is echt een geweldige vrouw, toont in ons alle drie echte oprechte interesse. Zo een huisarts moet je echt in ere houden want die zijn schaars.

Hans heeft een aantal dagen alleen slapend in bed door kunnen brengen. Totaal geen puf meer om er uit te komen. Naar de douche gaan is een hele opgave, laat staan douchen zelf. Nu dan maar een krukje neergezet bij de wastafel. Inmiddels is hij verhuisd van bed naar bank en slaapt daar net zo lekker.
Door de morfine en het niet normaal kunnen eten is hij enorm suf, valt kilo's af, af en toe praat hij half met zijn ogen dicht.....of dat hallucineren is is goed mogelijk. Hij is zich er in ieder geval wel van bewust.
De laatste week is Hans enorm achteruit gegaan. Zijn lichaam wil niets meer, de sluipmoordenaar breidt zich in rap tempo uit en zorgt voor een ontzettend dikke gespannen buik. Praten doen we ongeveer fluisterend, en zelfs praten is af en toe te vermoeiend. En wij kijken het alleen maar aan, want we kunnen er niets meer aan doen. Boos worden, schelden, verdrietig zijn...echt niets wat helpt.
Hans heeft zich er een soort bij neergelegd afgelopen zondag, hij heeft een rust over zich en probeert nog een klein beetje te genieten van kleine dingetjes om hem heen.

Ook al gaat Hans zo snel achteruit, hij geniet van de korte bezoekjes van vrienden en familie. Het liefst ligt hij op de bank, kompleet met kussens en deken. Gewoon gezellig onder de mensen. Slapen doet hij toch wel, of er mensen zijn of niet. Dan is hij er wel bij, maar gewoon met zijn ogen dicht.
Helaas is hij om een of andere onverklaarbare reden zijn smaak volledig kwijt. Alle middelen zijn al geprobeerd maar hij maakt en geen speeksel meer aan en alles smaakt naar puur vergif of karton. Voor een bourgondiër als Hans is dat niet te verkroppen. En als er dan mensen heel lief goedbedoeld met adviezen komen ploft ie nog net niet van woede uit elkaar...Puur machteloosheid.

Inmiddels zorgen Laar en ik samen voor Hans. Aan de medicijnen denken, smooties maken, waterijsjes inslaan, boodschappen doen... Laar en ik vormen nu een teampje en dat gaat ons heel goed af. Lieve vriendin Sjak is afgelopen maandag de hele dag in en om ons huis bezig geweest, ramen zemen, stofzuigen, badkamer afnemen. Zo ontzettend lief!!!!! Vriend Ed kwam na een kleine wats app wisseling afgelopen zaterdagavond direct naar me toe toen ik het ff had gehad... Hans lag boven te slapen en ik wist het ff niet meer... Hans had net gevraagd of vrienden Lex en Sas uit Belgie deze week nog kwamen....Hij wist niet of hij het anders nog zou redden tot aanstaand weekend. En dat deed pijn...toen hij dat aangaf.
En zo doen meer mensen om ons heen veel voor ons, want ik moet eerlijk toegeven, ik kan het niet meer alleen. Vandaag kwam het besef dat ik alleen maar door het huis liep te rennen en zorgen voor, maar ik wil zo graag samen met Hans zijn en gewoon zijn vrouw kunnen zijn. Niet alleen maar verzorgen....Wat ik overigens met enorm veel liefde voor hem doe.

Zo heb je dagen dat het zo bizar snel achteruit gaat, en zo heb je weer dagen dat het stabiel is...dat is wat kanker met je doet. Het sloopt je volledig, zowel intern als extern. Je wordt geacht te kunnen mee denderen in de achtbaan die kanker heet.... Ze zouden echt een boek moeten uitbrengen "Omgaan met kanker voor dummies" ofzo, want ik begrijp er voor als nog geen reet van..

Lang leven de morf pomp

Na lang nadenken en weigeren toe te geven dat het echt het beste was, zijn we afgelopen woensdag toch overgestapt op de morfine pomp. De pijnaanvallen en de grote hoeveelheid morfine lollies, pillen en hoge dosis pleisters waren gewoon geen optie meer. Hans moest zelf kunnen regelen hoe de toediening van de morfine zou zijn. We hadden al twee weken geleden toestemming daarvoor, alleen, Hans legt de lat altijd enorm hoog en weigerde er heel lang aan toe te geven.
Door de morfine lollies werd de pijn wel even verminderd, maar daarintegen verdween zijn smaak volledig. Tot op de dag van vandaag proeft hij eigelijk nauwelijks iets en dat is behoorlijk frustrerend. Hij valt in rap tempo veel kilo's af, en voelt zich logisch heel erg slap. Dan wil je eten, maar proef je niets.
We proberen nu dan ook van alles om wat voedsel naar binnen te krijgen. Voorheen at hij heeeeel graag brood met hagelslag, maar nu smaakt brood volgens hem naar puur vergif. Zijn wijntje, bah... echt het smaakt allemaal niet meer.

Het is zo vreselijk pijnlijk om te zien hoe hij lichamelijk achter uit gaat...ik kan je niet uitleggen hoe dat voelt. hans gaat overlijden, maar van binnen voelt het voor mij of dat er ook iets sterft...bizar he?

Weet je, ik zorg met alle liefde voor Hans, en ben zo blij dat hij nog bij ons is. Ik zou niets liever willen dat ik nog maanden voor hem zou kunnen en mogen zorgen... maar de sluipmoordenaar besluit anders. Stukje buiten lopen gaat niet meer zoals we zouden willen, hij is duf van de morfine die hij nu buiten de basishoeveelheid zelf nog elk half uur extra kan toedienen. Wel fijn, maar pfff....ik heb de hele tijd weer dejavu's met anderhalf jaar geleden, toen mijn vader ook zo ziek was. en het kost me soms best moeite om beelden niet door elkaar te laten lopen, maar zou ik dat toelaten dan zou ik echt een beetje doordraaien denk ik. Daarom probeer ik me een beetje hard voor mezelf op te stellen en de flashbacks te negeren.

Ondanks dat Hans steeds minder kan en ontzettend moe is hebben we nog steeds lol. Althans, wel een beeeeetje minder uiteraard maar we maken nog steeds grapjes hoor. We genieten er van als er mensen langs komen, al worden de bezoekjes nu wel steeds korter omdat Hans het gewoonweg geen uren meer volhoudt. Hans ligt op de bank, dommelt vaak even weg, en dan opeens mengt hij zich weer in het gesprek.

Afgelopen dinsdag was Patt hier en is nog even naar buiten gegaan met Hans, en afgelopen woensdag was super exneighbour aka bff Norbert hier weer gezellig. Maar, Norbert was hier niet zomaar, Nor kwam mijn nieuwe slaapkamer tv installeren die ik dus gewoon out of the blue van mijn schat had gehad, met alles er op en er aan. Opeens stond ie in onze gang, bezorgd door DHL. Ik was echt verbouwereerd! Zo ontzettend mooi!
's Avonds dacht ik gezellig met Laar sushi van Zenzo te gaan halen, in de hoop dat Hans het zou proeven. Helaas, geen succes, hij proeft het niet meer :(( Nor bleef gezellig eten, schoonzoon Lars was er ook, kortom, best even gezelligheid in huize Vugts.
Gister kwamen collega's Lies en Mirthe gezellig uit het werk, en het fijne is, ze hebben zo een gevoel voor humor dat je al gauw weer lachmomenten hebt. Want die zijn zoooo welkom!!
's Avonds kwam zus lief nog even een knuffel brengen, altijd fijn en zeer welkom!

Ook worden we nu elke dag verblijd met een bezoekje van de thuiszorg mevrouw. Die komt de pomp checken, moet ie nog wat hoger worden afgesteld voor de basis toediening enz. Af en toe beetje nutteloos die bezoekjes maar goed.

Ik ben zo gelukkig dat Hans nu dankzij de pomp minder pijn heeft...Het jammere is dat hij er wel erg slaperig van wordt. Maar, beter dat dan die helse pijnen van die klote ziekte die zijn lichaam beetje bij beetje uitschakelt. Hij ligt of lekker op bed, of lekker op de bank...en ik geniet intens ervan dat hij er nog is...elke dag is er 1..Die kan ons niet meer worden afgenomen..Ik hou ontzettend veel van mijn grote liefde...