Een half jaar later, waar is de tijd gebleven

We zijn nu een half jaar verder, een half jaar na Hans zijn overlijden, vier maanden nadat ik mijn laatste blog schreef. Deze pagina van mijn blog die een jaar heeft geduurd is de laatste. Want, het is goed zo.
Als ik terug kijk denk ik wow.... wtf hebben we allemaal gedaan de laatste maanden. Nou dat is best veel, en ik ben eigenlijk pas sinds een week of 5 weer wakker...ok ik hoor je denken, die spoort niet. Nee, misschien niet, maar ik had het gevoel of dat Laar en ik in een luchtbel leefden en dat het niet helemaal tot me door drong wat er om me heen gebeurde. De maanden oktober tot en met januari waren gewoon echt niet fijn. De combi van adhd/borderline en alles tegelijk schoot door mijn lichaam heen, ik was gewoon de weg kwijt. Ik wilde koste wat kost een dierbare naast me om mee te knuffelen maar ja, niemand kan Hans vervangen, dus ik stootte alles ook weer eigenhandig af.

Laar werd 21 jaar op 20 januari, en dat was een mijlpaal. Een super leuk feest, maar, we hadden het eind van de avond ook wel ff heel erg te pakken emotioneel gezien. De wijn tikte ook aan, dus tja, dat zal ik niet ontkennen. Maar Hans had moeten draaien, en die stond er dus niet. Met als gevolg dat ik elke blik op de draaitafel volledig negeerde. Maar, ik hoorde wel hoe super gaaf neef Ruben aan het draaien was. Dat viel niet te negeren. Wat zou Hans super trots geweest zijn als hij dit had gezien!

Samen met Laar besloot ik naar het buitenland te gaan. Daar waar de natuur prachtig is en de temperatuur geweldig, Bali dus! Op Hans zijn verjaardag, 21 februari, zijn we vertrokken. Ik huilde ff een uur flink tranen met tuiten toen Laar lag te slapen die avond dat we voor 17 uur in het vliegtuig zaten. Maar, al gauw bedacht ik me wat Hans zijn reactie op mijn huilbui zou zijn, die zou zeggen: " kom op schatje, ga lekker genieten!" . Dus, tranen gedroogd en volop met Laar genoten en ontzettend veel lol gehad! God, wat hebben wij een lol gehad over een salamander in de badkamer en een Geko die op ons balkon het zelfde klonk als een Ferby...
Samen zaten we aan de bar naar een paar vals klinkende zangers te luisteren in het hotel, en echt, we genoten volop van de heerlijke cocktails. We maakte prachtige excursies over het eiland met een Nederlands sprekende gids, kortom, super!

Bij thuiskomst merkte ik dat ik meer rust kreeg. Ik begon beter te slapen, wat minder te dromen (zowat elke nacht kwam Hans voorbij in mijn dromen), en omdat het weer wat zonniger werd buiten, voelde ik me van binnen ook weer wat zonniger.

Omdat ik toch nog wel de nodige begeleiding nodig heb (lees: psychische ondersteuning) kreeg ik een super lieve loopbaancoach/psychologe toegewezen. Echt een schat van een mens, waar ik echt veel aan heb. Zij heeft ervaring in het begeleiden van je leven weer oppakken na een overlijden van een dierbare, dus tja, ik voel me er goed bij.

En toen kwam de dag dat we Toon, onze boot, weer van de stalling op gingen halen. Dat was wel even een dingetje. Samen met mede kapiteins Martin en Norbert gingen we naar Honselersdijk. So far so good. Maar, zodra ik de motor hoorde pruttelen van Toon en hem met de meneer van de rederij het hoekje om zag komen varen brak ik in 10 stukjes. Nee, geen pretje om Toon zonder Hans te zien varen. Toon was Hans zijn grote trots, en dat deed pijn om m nu te zien. Toch even doorgezet, en gezamenlijk naar ons huis gevaren. En wat ben ik blij dat Toon weer aan de steiger ligt.

Nu is het begin mei, ben ik druk bezig om weer aan het werk te komen, en is Lara ondanks de mega zware tijd toch door al haar toetsen heen gekomen. Echt buitengewoon, die meid is er gewoon weer doorheen gekomen. De opleiding is pittig, en echt, ik heb zoveel respect voor haar hoe zij het doet! Nu nog maar anderhalf jaar en is ze echt afgestudeerd. Hoe trots kan je wezen, twee opleidingen in 1 doet ze!

Ze draait regelmatig op Hans zijn DJ set, voor haar de ontspanning die ze nodig heeft.

Inmiddels ben ik bijna klaar met mijn boek, een bundeling van alle blogs die ik heb geschreven. Het boek gaat ook "Onze droom in duigen" heten. De laatste weken van Hans zijn leven heb ik iets uitgebreider beschreven dan hoe ik het verwoordde in mijn blogs. Ik heb wat dingen aan moeten vullen, wat foto's er bij plaatsen. Als alles volgens plan verloopt komt het boek op 16 oktober, op Hans zijn sterfdag, uit...Een deeltje van de opbrengst gaat naar het Anthonie van Leeuwenhoek ziekenhuis. Want zij hebben het enorm hard nodig en ze zijn voor ons een enorme steun geweest.

Mensen zeggen vaak tegen me:"Goh, je doet het zo goed, je praat zo krachtig over Hans, en hoe je nu in het leven staat". Uhm ja lief, echt dat doet me goed. Maar ik zou niet weten hoe ik het anders zou moeten doen. Ik kan uren over Hans praten als ik zou willen, ik denk 24 uur per dag aan hem. Maar hoe gek ook, niet meer 24 uur per dag aan zijn overlijden. Hans gaf me letterlijk toestemming om een half jaar te rouwen en verdrietig te zijn en daarna moest ik weer gewoon gaan leven, mijn leven oppakken, gaan genieten en weer aan het werk gaan. Aldus geschiedt. Er zijn veel momenten waarop ik denk:" Uhhh schat, hoe zal ik dit en hoe zal ik dat". Lullige is alleen, ik krijg daar geen antwoord op en mag het zelf bepalen. Toch heb ik enorm veel steun aan onze harde kern, en ik weet exact bij wie ik terecht kan. Alhoewel ik ook vaak gewoon geen hulp vraag, dit tot ergernis van de mensen om me heen hahaha. Ik denk continu dat doe ik zelf wel, ben zelfstandige vrouw. 

De laatste weken zit ik vaak bij Hans op de steiger. Hij woont daar natuurlijk sinds december, en ik verzorg zijn plekje goed. Het is erg fijn om er te kunnen zitten, tegen hem te kletsen. Ja ok, ik klets tegen een urn in een bloempot en dat staat best een beetje gek, ik weet het. Maar het voelt fijn en vertrouwd, en dat is het belangrijkste. Hier woont mijn schat..

Ik heb het gevoel dat Laar en ik best de goede richting op gaan samen. Het is en blijft gek zo zonder Hans. We praten regelmatig over hem, weet je dit nog en dat nog...Maar, we kijken ook samen vooruit. En echt, dat gaat best goed. Mijn huis, ons ultieme droompaleisje, voelt weer helemaal eigen, ik heb aardig wat veranderd, en ik denk dat ik er weer helemaal gelukkig kan gaan worden. Maar, op een andere manier. Zonder Hans, mijn grote liefde, de vader van Laar, bff  van Patt en Jose,  lieve en dierbare vriend van de harde kern, de lieve zoon van Marijke, broer van Petra. Lieve zwager van mijn zus Ilonk, en dierbare schoonzoon van mijn mams. Wij gaan door met ons leven, met Hans in ons hart. We hebben prachtige foto's, dierbare herinneringen, te veel om op te noemen.Hans was een levensgenieter, een bourgondiër die genoot van de heerlijke wijnen. Zo leven wij ook verder, want Hans wist wat leven was, en vooral wat genieten was.

Ik sluit mijn blogs af, want het is goed zo. Mijn boek zal de cirkel rond maken..Ik wil iedereen ontzettend bedanken voor het lezen, de lieve en mooie reacties. Dat heeft ons enorm goed gedaan.Ik hoop van harte dat iedereen mijn boek wil kopen, zodat we een bedrag kunnen overhandigen aan het AvL in Amsterdam.

Liefs

Daan x

Rouwen voor dummies

Vandaag is het 30 december, de een na laatste dag van rampjaar 2014. Dan denk ik wow, wat is het afgelopen jaar snel gegaan. Ik besef het me amper.
De laatste maanden zijn chaotisch geweest, veel administratief afhandelen, niet alles liep van een leien dakje. Je wordt als het waren ook net na het overlijden geleefd. Je hebt nog regelmatig aanloop van dierbaren, en wat deed ik, ik plande me tien slagen in de rondte met theetje hier, lunchje daar, ik vloog van hot naar her en begon een groot renovatieproject in mijn paleisje. Nieuwe vloer op de overloop, muren verven, kocht me leeg bij de IKEA, kortom, het vluchten voor de werkelijkheid was begonnen. En tja, er is geen goed of fout in de manier waarop iemand met intens verdriet omgaat. Als je niet zelf in de situatie hebt gezeten kan je je niet voorstellen hoe jij het zelf zou doen, want er is geen protocollenboek voor rouwen. Daarom, het boek Rouwen voor Dummies zou een ideale leidraad zijn voor mensen die aan de zijlijn mee leven en mee denderen op de rollercoaster.
Je krijgt zoveel lief bedoelde adviezen, tips, enz enz...Zo lief bedoeld, maar sorry, wij weduwen/weduwnaren hebben helaas allemaal onze eigen manier van rouwen en verwerken. De een slaat door en wordt half borderliner (ik dus) de ander kruipt stil weg, en weer een ander gaat als een bezetenen sporten en werken. Zoals je ziet, iedereen doet het anders. Dat betekent niet dat je geen adviezen mag geven, maar wij staan bekend als een apart volkje wat enorm egoïstisch kan reageren.Wij? Ik hoor je denken... ja wij... Ik ken Caro (jonge weduwe) Otto (jonge weduwnaar) beide onder de 40...Wij vormen een groepje. Niet letterlijk, maar qua gevoel. We snappen als geen ander hoe de ander zich in sommige situaties kan voelen. Nee, we zijn niet zielig en zitten niet vol zelf medelijden, maar we snappen elkaar en bij zowel Otto als bij Caro kan ik terecht als ik het even niet meer snap. Dan denk ik, ben ik nou de enige die dit voelt? Not, zij voelen t zelfde, ervaren het zelfde, denken het zelfde.

Toen ik een aantal weken geleden als een bezetene alles aan het opknappen was in huis voelde ik een soort van lichamelijk muurtje aankomen. Zo een waar je van zelf hard tegenaan gaat lopen. Ik dacht, als ik nou blijf rennen blijft die muur ver weg. Not.... In no time had ik een giga luchtweg infectie/beginnende longontsteking, hoestte mijn longen uit mijn lijf, had koorts en kon werkelijk geen kant meer op. Dus tja, dan liggen de klussen stil maar godsijdank wilde een hele lieve vriend van mij het laatste stukje vloer ff voor me afmaken. Toch fijn als je alleen maar aanwijzingen kan geven vanuit je bed waar je ligt weg te koken met koorts.

Afijn, de trein denderde twee weken later weer verder, en daar gingen we weer. Sommige mensen lieten wel eens doorschemeren van: "Joh Daan, ik snap je goed hoor, maar uhm, zou je niet wat gas terug nemen"? Welneeee, het gaat prima, niets aan het handje.
Project trouwring, project koptelefoonring

met Hans zijn as en project tattoo laten zetten gingen in rap tempo door, tussendoor adopteerden Laar en ik nog ff pupje Izzy, en ondertussen dacht ik goh, ik ben zo oververmoeid. Of dat het niets was. Ik kon pas om 3 uur 's nachts in slaap komen, droomde continu over Hans, ik miste Hans met de dag erger.Ik schrok na 4 uur slapen weer wakker, was kapot, en wilde maar 1 ding.... slapen en alleen maar over Hans dromen zodat het leek dat hij er gewoon weer was. Ik merkte aan mezelf dat ik de grip volledig kwijt aan het raken was. En voor iemand die heel graag zelf alle maar dan ook alle touwtjes in handen houdt is dat best confronterend. Ik werd duizelig als ik alleen maar al teveel stemmen om me heen hoorde, vroegen twee mensen iets aan me blokkeerde ik, en begon steeds vaker te trillen als een rietje.

Afgelopen zondag kwam er een klein onderdeeltje van onze vaste harde kern pasta eten. Op zich zou je denken, leuk gezellig en afleiding. Nou, voor mij was het even een onverwachts druppeltje die de emmer deed overlopen. Ik voelde me nameljik fucking alleen ook al waren een aantal van mijn liefste vrienden bij me, Laar en Lars included. Ik wilde een lachende hans met een glas rode wijn aan deze tafel.
Ik wilde graag zelf de sausen maken, Patt had de verse pasta gemaakt en we zouden met zijn 9en eten. Op het moment dat Patt binnen kwam blokkeerde ik en dacht ik nee, dit gaat fout. Ik trek het niet meer. Patt en Pien namen direct de keuken over en ik heb even tegfen vriend Ronald aangehangen...dat is ook iets wat ik moet leren..Als mensen een schouder aanbieden of een knuffel dat gewoon accepteren. Ik kreeg steeds meer huilbuien uit het niets en wist dat er iets moest gebeuren. De afspraak met de psycholoog is er en ik moet drastisch mezelf gaan terug vinden. Maar, ik doe alles op mjin tempo.
Ik verlangde de laatste week maar naar 1 ding en dat was bij Hans zijn. Hoe maakte me niet uit... als ik het maar bereikte. Godsijdank ben ik aardig wakker geschud door een paar lieve vrienden, en ben ik weer redelijk bij mijn positieven. Soms heb je gewoon weer t mannelijke advies nodig, net zoals Hans me altijd gaf, 23 jaar. Of ff een schop onder je reet, maar ja die neem ik niet van iedereen aan, ligt aan het moment en de manier waarop iets wordt gebracht. Niet dat ik het altijd met Hans eens was hoor maar tja mannen zien dingen nou eenmaal anders als vrouwen (mars/venus).
Wel weet ik nu dat als ik hulp nodig heb dat ik het zelf moet leren aangeven. Niet wachten tot het allerlaatst. Nu heb ik een hele grote groep mensen om me heen en kan ik niet alle mensen vragen joehoe help me. Voor het ene probleem ga ik naar de een en voor het andere naar de ander.Das nou het handige van vrienden in alle soorten en maten.

Het klinkt nogal dramatisch en vooral burn out achtig hierboven, maar vergeet niet dat ik ook veel momenten heb dat ik lach, geniet, knuffel met dierbaren...en dat zal niet minder worden. Er zijn een aantal mensen in mijn leven erbij gekomen de laatste maanden die op mijn pad zijn gegooid (door Hans) denk ik dan maar, niet geheel zonder reden. Mensen waar ik een hele hechte en intense vriendschap mee heb opgebouwd in hele korte tijd. Niet van die losse flodder vriendschappen zo van komen en gaan.. maar waarbij je direct het gevoel hebt ja, jij gaat me heel dierbaar worden...en waar ik ook echt wat aan heb. En ik kan ook heel eerlijk zeggen, ja van deze personen ben ik ook gaan houden. Omdat ze eerlijk, recht doorzee en lief zijn. We af en toe weer even op het rechte spoor kunnen zetten. Pas in dit soort situaties ga je echt voelen en ervaren wat houden van is.... van echte vrienden. En daar begin ik me steeds meer van bewust te worden.Ik moet alleen nu mijn echte ik terug gaan vinden. Die zit ergens ver verscholen maar met de nodige hulp komt de echte Daan wel weer boven water hoor. Dat ben ik Hans, Lara en mezelf wel verschuldigd. Ik ga nu mijn leven zo indelen dat ik het gelukkigst ben, samen met Laar.

Wat is mijn bedoeling verder met mijn blog?

Nou, dat is voor mij al heel snel duidelijk geworden. Ik werd serieus overladen met complimenten over hoe ik schrijf. Voor mij zelf is het niet bijzonder, ik schrijf wat ik voel en mee maak. Maar veel mensen, ook die ik niet kenden, vertelden mij dat ik er echt wat mee moest gaan doen. En dat had ik ook al snel besloten. Ik wil mijn blog in boekvorm gaan uitgeven en dan volgend jaar gaan verkopen. Ik twijfelde wel een beetje, want soms kunnen mijn blogs wel heel erg bij de lezer aankomen. Aan de andere kant, het is de harde werkelijkheid.. Wel zal ik in mijn boek iets gedetailleerder ingaan op de laatste weken van Hans. Want eerlijk is eerlijk, de echte letterlijke hell heb ik niet benoemd.
Wat mij wel opvalt is dat nu Hans is overleden er veel minder mensen mijn blog lezen.Ik vind dat jammer... ik snap wel dat de lezer ontzettend mee leeft tijdens Hans zijn ziekbed, maar er is ook nog een periode van daarna...

Hoe kijk ik zelf terug op de hele situatie nu ik precies drie weken alleen ben..wel samen met Laar, maar je snapt wat ik bedoel. Pas nu begint bij mij door te dringen hoe de laatste 10 maanden zijn geweest. Als je zo op de automatische piloot van zorgen, verdriet, onmacht, zh in en uit, tegenvallende uitslagen incasseert en een vreselijk pijn-lijdende man hebt, dan vergeet je je eigen gevoel compleet. Momenteel heb ik heel veel last van flashbacks, wat is er gezegd, gedaan, wat deden we op die en die datum. Elke dag had bij ons een rollercoaster effect 3.0 En nu de rust in huis is denk ik, Hallo....is daar iemand? Waar ben je nou? Het heeft wel lang genoeg geduurd kom nu maar weer thuis. En dan besef je dat jij er nog wel bent, maar je geliefde niet meer. Ik mis hem 24/7, 23 jaar samen.....het gevoel is onverteerbaar. Ik word uit t niets overvallen door huilbuien, mooie muziek en nummers kan ik niet droog aanhoren..
Zoals ik in mijn vorige blog schreef, je voelt je geamputeerd zonder enige verdoving en dan het liefst nog met een bot mes. Denk dat dat wel de best passende en vooral ijzerharde omschrijving is.

Hoe ga ik verder met mijn leven? Nou , het eerste half jaar wordt het Daan en Laar time, wij denken volledig aan ons zelf en doen alleen wat WIJ willen. Op onze manier, op ons tempo, en alleen met de mensen waar we echt wat aan hebben en hebben gehad. En ik kan je wel zeggen, na deze rollercoaster van 10 maanden weten we exact op wie we wel en niet kunnen en vooral willen bouwen. Als je dit nu zo leest wat ik schrijf kan ik me voorstellen dat je denkt: "daan, neem een pilletje, zennn". I know, maar je wil niet weten wat een boosheid er nog in mijn lichaam zit en tja, dat heeft tijd nodig. Je krijgt een betere kijk op de mensen om je heen.. Maar neem van mij aan, dat komt echt wel goed hoor.

De afgelopen 4 dagen waren niet echt een feestje voor me. Zo gaat het goed, en zo ben je zo een giga emo doos en opstandig dat je van je zelf het idee hebt dat je gestuurd wordt door demonen, ieuwww.. Dan komen er even wat dingetjes op je pad waarvan je alleen maar denkt: " Ok, sommige mensen sporen echt niet"...Maar dan denk ik aan de wijze woorden van mijn uber buum Norbert, hij sprak het al meerdere malen uit de laatste maand:"Daantje, trek t je niet aan, die mensen zijn het niet waard en kosten je alleen maar onnodige energie". En vervolgens ging ik weer over tot de orde van de dag en legde het wijselijk naast me neer (Thanx to my sister 1.0 overigens).

Dan heb je vervolgens twee dagen knallende koppijn en griephoofd, om dan vervolgens je helemaal de tandjes te gaan schoonmaken en opruimen, gevolgd door allerlei crea klussen in huis te gaan doen waarvan je zelf nooit het idee had dat je dat in je had. Ik kan je zeggen, een verademing en jeetje wat een rust krijg je in je hoofd. Vriendin Pien zei: " Daaaaaaan, geweldig die actie " (Pien zelf is uber opruimerig dussss)
Serieus, af en toe verwacht ik een wats appje uit de hemel met de tekst: "schat, hoezo nu na 23 jaar wel " dan zou er nog wel een rijtje smileys achter volgen hoor hahhahaha. Nou Hans zou trots op me zijn met een hoofdletter T.

En nu is het donderdag, drie weken geleden dat Hans overleed, en heb ik vandaag zowaar een heerlijk dag gehad. Lekker bij zus 1.0 en 2.0 geluncht (ik heb ook nog een zus 1.5 dat is mijn liefste schoonzus).Mijn crea klus kruidenrek bevestigd, dochterlief haar wandmeubel een deeltje in de white wash gezet, kortom... prima dagje!

Tja.... en dan over 2 weken komt de as van Hans thuis. Hans krijgt een prachtig plekje bij zijn steiger.... Moeilijk, emotioneel, onwerkelijk, het klopt niet...Als ik er aan denk komen alweer de tranen.. maar echt, dat is de allermooiste plek. Natuurlijk had ik liever gehad dat hij daar gewoon in persoontje met zijn hengel zat...dat zal je begrijpen..
En dan, zodra Hans zijn plekje thuis heeft dan zal ik mijn laatste blog schrijven. Dat sluit ik het af. Ik ga proberen 2015 met een redelijk geordend hoofd te beginnen..2014 was serieus een rampen jaar..Met als uitzondering de super fijne tripjes, uitstapjes, feestjes enz die we hebben mee mogen maken he :) Laat dat wel even duidelijk zijn. Want buiten alle shit hebben we ook prachtige dingen mee gemaakt.

Van Hans mocht ik absoluut niet te lang in alles blijven hangen, dus ik hoop dat ie er genoegen mee neemt dat 1 januari 2015 de peil datum is. 10 weken na zijn overlijden dus. Niet dat dan alles vergeten is want nee dat gaat niet gebeuren...never...maar het moet met de tijd een plek gaan krijgen..... hum...let's try it..no promisses..

En hoe nu verder

Het klinkt heel vreemd als ik zeg dat Hans al twee en halve week weg is... Het voelt niet zo. Laar is weer naar school na de herfstvakantie, iedereen weer bezig met zijn eigen dingen. De vrienden en familie proberen hun tijd weer in te halen door af te spreken met mensen, hun dagelijkse dingetjes weer op te pakken. Want hoe je het went of keert, de hele harde kern plus mijn liefste naaste familie is 24/7 in de weer geweest met Hans, Laar en mij. Zowel emotioneel als lichamelijk....het was voor iedereen een heftige tijd.
Zelf ben ik ook een beetje begonnen om mijn leven weer een beetje op een rij te krijgen. En ik moet zeggen, aan de ene kant lukt het me best, maar aan de andere kant voel ik me fucking alleen. Hoe lief iedereen ook is, ik ben mijn allesje, mijn maatje, mijn man, mijn kanjer, mijn houvast kwijt. Nee ik val niet in een zwart gat, hooguit een grijs kuiltje...En dat mag ook. Maar ik ga geen treurende weduwe zitten wezen want ook al ben ik verdrietig en voel ik me vaak klote, ik heb Hans de belofte gedaan mijn leven weer op te pakken.

Hans was daar wat makkelijker in, dat ik mijn leven weer moest oppakken. Hans zei me ook dat ik vast weer een relatie zou krijgen met de tijd, want ik ben geen persoon om alleen te zijn. Ook zei hij letterlijk dat hij me een tweede leven zo gunde...zulke lieve woorden waren dat van hem...echt..  Ik zei: " Jij hebt makkelijk praten schat, na 23 jaar huwelijk ga je niet ff zeggen van hallo wereld hier ben ik weer".
Ik snap zijn bedoeling van zijn woorden echt maar in heel mijn leven heb ik maar vertrouwen gehad in twee wederhelften en dat waren mijn ex vriend en Hans. En aangezien ik niet makkelijk ben, zeg maar gerust, heel erg moeilijk, in het vertrouwen krijgen.. Dus.....nee.... ik weet t allemaal zo net niet. Dat zien we later wel weer een keertje.

Ik ben nu officieel weduwe maar wat een vreselijk woord. Dan stel je je denkbeeldig een grijs omaatje achter de rollator voor, maar ik ben verre van dat. Ja ok, verborgen grijze haren...maar dat is ook alles. Dan moet ik formulieren voor instanties invullen en moet je kiezen voor weduwe ipv getrouwd... bah bah. Het klopt gewoon niet.

Afgelopen zaterdag ben ik met mijn BFF'je voor het eerst ouderwets naar het Plein in Den Haag geweest, wijntjes gedronken. En dan opeens besef je dat je niet ff een selfie naar Hans kan appen, of zeggen hoe laat ik thuis ben. Was best vreemd...En toch hebben we echt een super fijne en gezellige avond gehad. We waren 20% serieus aan het praten en voor de overige 80% hebben we gewoon enorm genoten en gelachen. Want niet lachen komt niet in ons gezamelijke woordenboek voor.

Om te proberen het dagelijkse leven weer een beetje op de rit te krijgen hebben Laar en ik besloten ons huis maar een beetje op te fleuren met kleurtjes die we mooi vinden, hebben we een nieuw gekleurd servies gekocht en hangen hier en daar foto lijstjes op. Ik geloof dat elke weduwe/weduwnaar veranderingen aan gaat brengen in hun huis als hun geliefde hen heeft verlaten, want vriend Otto gooide zijn meubels totaal om. Dus helemaal vreemd wat ik nu doe is het blijkbaar ook niet. Ik heb enorm behoefte aan rust, geen gezeik, en alleen maar dingen doen waar ik me fijn en veilig bij voel. Mijn vertrouwen is namelijk weer volledig foetsie. Het voelt of ik volledig op mezelf teruggeworpen word alhoewel ik natuurlijk wel mijn dierbare mensen om me heen heb..dat is toch anders dan dat je je eigen man naast je hebt. 's Avonds op de bank is ook zo een dingetje. Niet dat we uber klef waren hoor maar als we tv keken konden we dat gewoon zonder praten doen, maar wel tegen elkaar aan hangend... gewoon..samen. En dat is toch wel iets dat ik denk ooooooo wat mis ik het om lekker tegen iemand aan te hangen. Als ik thuis kom dan was t altijd: "schat ben dr weer" en dan kreeg je automatisch antwoord.. Nu zeg ik maar gewoon: " Hallo mannen (mijn twee katten en hond Levi) wat een spontaan ontvangst" hahahhaa. Ach, ik moet gewoon mijn weg in dit alles gaan vinden. Heeft tijd nodig, en in het nieuwe jaar wil ik ook weer een leuke werkplek vinden. Goed en fijn om onder de mensen te zijn en eerlijk gezegd daar heb ik tegen die tijd ook best weer zin in. Alleen nu ff niet zeg maar... even een paar maandjes time out. Want t overlijden van je geliefde is niet een dingetje van "Been there done that".. Je moet herstellen van een verdovingloze amputatie..

Niet te bevatten... Hans zijn uitvaart was emotioneel, prachtig, verdrietig...alles bij elkaar

Het is nu zondag, 26 oktober, en nu pas begint het tot me door te dringen. Hans is echt weg...Uitleggen hoe dat voelt is onbegonnen zaak..maar dat ik niet de enige ben die Hans zo vreselijk mist is ons wel duidelijk geworden afgelopen vrijdag tijdens de crematie. Niet te geloven, meer dan 300 mensen kwamen naar de crematie toe. Alles liep gestroomlijnd. Vanaf de dag van Hans zijn overlijden tot en met het grote afscheidsfeest voor Hans, alles was zo enorm mooi en indrukwekkend.
Eigenlijk weken wij compleet af van het standaard beeld wat men van een crematie heeft. Maar ja we hebben het hier wel over een pas 45 jarige man in de bloei van zijn leven die weg valt..

Toen Hans donderdag de 16e oktober overleed hadden wij 's avonds, zoals onze wens was, een afscheid van Hans met een wijntje. Onze dierbare vriendengroep "de harde kern" was zo fijn vertegenwoordigd, we dronken met zijn allen een wijntje naast Hans. Huilden, lachten, hadden enorm veel steun aan elkaar. De saamhorigheid was tot in je diepste vezeltje te voelen en zien. Het was verdrietig maar ook zo mooi zo samen...
Op vrijdag begon het hele circus. Wij kregen via de Dela een geweldige rots in de branding toegewezen, Robert Heezen. Een markante verschijning maar echt, ik zou geen andere uitvaart begeleider willen hebben.
Samen met vrienden Norbert, Martin en Sandra hebben Laar en ik het ruim 3 uur durende gesprek gevoerd. Wat en hoe we alles wilde, en dat terwijl Hans er gewoon bijlag, op het ziekenhuisbed, in zjin partyburen shirt, met koptelefoon op en geparkeerd voor zijn geliefde draaiset. Ja dat was echt enorm fijn.

Vanaf Hans zijn overlijden tot aan de crematie zijn Laar en ik volledig in de watten gelegd door familie en onze vrienden...Er werd eten gemaakt, gewassen en gestreken, Levi werd uitgelaten, echt alles werd voor ons gedaan. Gewoonlijk ben ik niet zo makkelijk van dingen uit handen geven maar het ging me wonderwel goed af deze keer.
Zondag vonden we het tijd dat Hans definitief in zijn kistje ging...het was niet meer Hans, Hans was echt vertrokken. Gelukkig heeft Martin snel alles kunnen regelen en zondag ochtend was het goed..

De maandag na Hans zijn overlijden had ik opeens zin om een moeder/dochter dag met Laar in te lassen. Samen lunchen, winkelen, thee leuten in de Haagse binnenstad. En echt, ik vond de stap enorm, ik was al ruim anderhalve week niet meer de deur uit geweest, althans, niet langer dan een kwartiertje. Zowieso de laatste week voor Hans zijn overlijden kwam ik niet buiten want we konden Hans niet meer alleen laten.
Die maandag middag was zo heerlijk! Laar en ik hebben genoten, alhoewel ik wel steeds het idee had even Hans te appen wat we hadden gekocht en hoelaat we thuis zouden zijn...

We zijn enorm overladen met de meest prachtige bloemstukken en boeketten. En je raad het al, alleen maar gerbera's!! En echt het was niet normaal meer, meer dan 37 stukken lagen er rond, op en langs Hans zijn kist. Onze hele huiskamer was een grote bloemenzee.. En dan te bedenken dat er ook nog tig boeketten bijkwamen op de dag van de crematie.

Het leek ons ook wel leuk om mensen de gelegenheid te geven om een boodschap op Hans zijn kist te schrijven of de kinderen te laten tekenen. En dat was een goede zet! Ik weet het, ook dit is niet echt standaard maar wel zo vrolijk. Op dinsdag en woensdag avond hadden we condoleanceavond bij ons thuis, op beide avonden zijn ongeveer 70 mensen geweest. De zussen en vriendinnen zorgden voor koffie, thee en frisdrank, en ook dit liep dus weer gesmeerd!

Tja, en dan is het de dag van de crematie. Ik moet je eerlijk bekennen, ik vond het moment dat Hans ons huis voor het allerlaatst verliet vreselijk. Of dat er een deeltje van ons afgescheurd werd...wat was dat heftig. Je weet dat het gaat komen maar pffffff...Gelukkig waren Pien, Ro, Norbert en Martin bij ons...

Toen Hans eenmaal was vertrokken was het leeg, kaal, saai...ik kan niet anders zeggen. We gingen de woonkamer weer terugbrengen naar de oude staat. Alle bloemstukken waren ook meteen mee, dus we hadden weer een zee van ruimte. 'savonds zouden we tenslotte een grote afterparty voor Hans houden. Ja ook dat is niet standaard, want hoe kan je feesten terwijl je net een crematie van je man hebt gehad. Nou heel simpel, Hans had ons echt komen pesten hoor als we dat niet hadden gedaan. we moeten hem beloven er een feestje van te maken en niet zielig te gaan zitten treuren op de bank.

De crematie zelf was werkelijk te bizar voor woorden, zoveel mensen als er waren! Meer dan 300. De hele dienst, de muziek, de films en foto's, de toespraken van mijn schoonmoeder, van Lara, Norbert en mij...het totale plaatje was compleet Hans. We kregen enorm veel positieve en lieve reacties...hoe we het in vredesnaam zo tot in de puntjes hebben kunnen doen. Tja, teamwork zal ik maar zeggen...
Echt, ik ben zo vreselijk trots op mijn vriendengroep, mijn familie, we hebben alles met elkaar gedeeld, georganiseerd, gedaan....Als een warme deken voelde het de laatste maanden....dus nogmaals lieve vrienden en familie, jullie zijn goud waard!!!!

God has his DJ now.......

Mijn lieve lieve schat, mijn maatje, mijn kanjer, mijn steunpilaar...mijn alles....en bovenal de allerliefste vader van Lara, is gisteravond om 19:05 overleden... Hij was op..hij vroeg om het kwartier met alle kracht die hij in zijn longen had of onze aller Nina, de huisarts, al onderweg was...hij wilde zo graag gaan. ..zijn lichaam had alle functies opgegeven. Hans was de laatste dagen letterlijk een kasplantje. Om zo een hell mee te maken, dat Hans zo aan zijn eind moest komen...Met alle liefde hebben wij volledig voor Hans gezorgd. In het bijzijn van Lara en onze BFF Patt is mijn schat is zo rustig gegaan....Dag lieve schat...we zien elkaar over heel veel jaren boven weer terug. We gaan je fucking erg missen..

Alleen nog wat formaliteiten en DJ God gaat met pensioen

Eigenlijk zat ik lang te dubben wat ik ging schrijven...maar ik moest wel iets. Want in amper een week tijd is er in huize Vugts enorm veel gebeurd. Hans was beetje bij beetje de strijdt al aan het verliezen maar bleef toch hoop houden. Zo probeerden we kosten wat kost inimini beetjes eten bij Hans naar binnen te krijgen, maar ja zie maar eens te eten als je geen smaak hebt en je darmen verzamelen alles omdat ze niet meer werken.. Dan eet je ook niet echt voor je lol. Inmiddels hebben we de nodige aandelen bij de Jumbo en Ah. Maar helaas, alles bleek valse hoop.
Toch wilde Hans dat afgelopen zaterdag nog wat vrienden zouden komen in de avond. Hij wilde perse dat ik mijn verjaardag nog een klein beetje zou kunnen vieren. Tot drie keer toe heb ik gezegd nee we zeggen het af, het kan niet meer, je bent te zwak. Maar nee, er moest en zou nog iets gebeuren. En dat is dus geweest...

Elk druppeltje adrenaline wat ie nog in zich had heeft ie er uit geperst. Zo lag hij drie dagen voor afgelopen zaterdag volledig plat, maar vol verbazing zagen wij hem zaterdag avond voetje voor voetje richting de keuken schuifelen en wilde er bij zijn...Tja, een prachtige opleving die hem uiteindelijk wel de kop heeft gekost. Maar 1 ding is zeker, hij heeft intens genoten die avond. Heel even was de holle blik in zijn ogen verminderd en zag je er weer dat prachtige blauw uit schitteren....wat genoten we heel eventjes van de oude Hans.

Maar....Zondag op maandag ging het opeens heel snel slechter. De huisarts kwam maandag, onze aller Nina, en zij stelde een bed in de woonkamer voor. Nou zei Hans, ik zal er eens over nadenken. Manlief is een tikje van de principes en een bed in de woonkamer was weer boven zijn toch al overschreden grens. De dag ging verder en Hans ging als een speer achteruit. Van maandag op dinsdag wilde en kon hij ook echt niet meer staan en lopen...zo vaag....zaterdag nog met een beetje kracht zelf naar de wc....en nu was echt alle kracht weg. Omdat Hans niet meer naar boven kon hebben we onze bank annex slaapbank even hebben omgebouwd tot slaapkamer.
Laar en ik toverde de bank in 10 minuten om tot volwaardig tweepersoonsbed.We lagen goed, ik kon Hans makkelijk helpen als ie moest plassen of spugen..kortom, een nacht van in iedergeval 4 uurtjes was een feit.

Aangezien Hans aan de morfine pomp zit en de sluipmoordenaar zich een weg baant door de rest van Hans zijn lichaam en organen was Hans steeds meer gaan hallucineren. Luid en duidelijke gesprekken hield hij, en het erge was, hij was zich er ook van bewust. Soms moest hij er een beetje om lachen in het begin, maar lachen is hier sinds maandag niet meer aan bod gekomen. Er valt niets meer te lachen namelijk.
Dinsdag ochtend om 4 uur zei Hans opeens: "he mijn smaak is terug ik wil eten"...maar ik dacht uhhhh hallucinatie of pure mazzel.Heeft ie echt wat smaak? Ik snelde met mijn slaapdronken hoofd naar de keuken en maakte een all time favorite boterhampje hagelslag. Drie stukjes bleken meer dan voldoende...zowaar bleef het er in.

Maar toch....na een uurtje, dus 5 uur in de ochtend, zag ik hem weer terugvallen. Je moet het zo zien, de sloopmoordenaar bepaalt elk uur van je leven, pieken, dalen, en dan zo gigantisch snel afwisselend....nee dat tempo is amper bij te benen. Hans besloot dat het tijd was voor een bed inde woonkamer want zo ging het eigenlijk ook niet. Sinds gisteren, dinsdag, staat er dus een mooi bed in de woonkamer. Maar ja, weer zo een drempel he...en nu kan Hans dus twee dagen later helemaal niets meer. Wassen, tandenpoetsen, lopen, eten, niets gaat meer. Het is klaar....Af en toe heeft hij even een helder moment, en verder slaapt hij de hele dag. Ook overdag gaat het praten verder, of liever, het hallucineren. Soms verstaan we alles, vaak is het een mengeling van alles wat er in zijn hoofd zich afspeelt.
Vannacht vroeg hij om het uur hoe laat het was, en wist soms niet wat hij in bed moest doen. Weet je hoe tergend schrijnend dit is, je altijd zo kerngezonde man te zien aftakelen in een wrak? Die niet meer helder kan denken, alles aan ons moet vragen, totaal overgeleverd is aan de zorg van ons? Ik kan je vertellen, dat is een hell die je letterlijk verscheurd....Ik gun dit zelfs mijn ergste vijand niet eens meer...

Nu is het woensdag middag dat ik dit schrijf, en ja, we zijn moe en afgedraaid. En nee, we geven de zorg voor Hans niet op. Hans wordt omringd door alle lieve mensen die van hem houden...en dat zijn er veel. Maar zo kan het niet langer doorgaan... ik heb Hans ook gezegd:" Ook al zullen we je intens gaan missen schat, het is goed zo"..... dit mag en kan niet langer duren....Nu wachten we af....