En hoe nu verder

Het klinkt heel vreemd als ik zeg dat Hans al twee en halve week weg is... Het voelt niet zo. Laar is weer naar school na de herfstvakantie, iedereen weer bezig met zijn eigen dingen. De vrienden en familie proberen hun tijd weer in te halen door af te spreken met mensen, hun dagelijkse dingetjes weer op te pakken. Want hoe je het went of keert, de hele harde kern plus mijn liefste naaste familie is 24/7 in de weer geweest met Hans, Laar en mij. Zowel emotioneel als lichamelijk....het was voor iedereen een heftige tijd.
Zelf ben ik ook een beetje begonnen om mijn leven weer een beetje op een rij te krijgen. En ik moet zeggen, aan de ene kant lukt het me best, maar aan de andere kant voel ik me fucking alleen. Hoe lief iedereen ook is, ik ben mijn allesje, mijn maatje, mijn man, mijn kanjer, mijn houvast kwijt. Nee ik val niet in een zwart gat, hooguit een grijs kuiltje...En dat mag ook. Maar ik ga geen treurende weduwe zitten wezen want ook al ben ik verdrietig en voel ik me vaak klote, ik heb Hans de belofte gedaan mijn leven weer op te pakken.

Hans was daar wat makkelijker in, dat ik mijn leven weer moest oppakken. Hans zei me ook dat ik vast weer een relatie zou krijgen met de tijd, want ik ben geen persoon om alleen te zijn. Ook zei hij letterlijk dat hij me een tweede leven zo gunde...zulke lieve woorden waren dat van hem...echt..  Ik zei: " Jij hebt makkelijk praten schat, na 23 jaar huwelijk ga je niet ff zeggen van hallo wereld hier ben ik weer".
Ik snap zijn bedoeling van zijn woorden echt maar in heel mijn leven heb ik maar vertrouwen gehad in twee wederhelften en dat waren mijn ex vriend en Hans. En aangezien ik niet makkelijk ben, zeg maar gerust, heel erg moeilijk, in het vertrouwen krijgen.. Dus.....nee.... ik weet t allemaal zo net niet. Dat zien we later wel weer een keertje.

Ik ben nu officieel weduwe maar wat een vreselijk woord. Dan stel je je denkbeeldig een grijs omaatje achter de rollator voor, maar ik ben verre van dat. Ja ok, verborgen grijze haren...maar dat is ook alles. Dan moet ik formulieren voor instanties invullen en moet je kiezen voor weduwe ipv getrouwd... bah bah. Het klopt gewoon niet.

Afgelopen zaterdag ben ik met mijn BFF'je voor het eerst ouderwets naar het Plein in Den Haag geweest, wijntjes gedronken. En dan opeens besef je dat je niet ff een selfie naar Hans kan appen, of zeggen hoe laat ik thuis ben. Was best vreemd...En toch hebben we echt een super fijne en gezellige avond gehad. We waren 20% serieus aan het praten en voor de overige 80% hebben we gewoon enorm genoten en gelachen. Want niet lachen komt niet in ons gezamelijke woordenboek voor.

Om te proberen het dagelijkse leven weer een beetje op de rit te krijgen hebben Laar en ik besloten ons huis maar een beetje op te fleuren met kleurtjes die we mooi vinden, hebben we een nieuw gekleurd servies gekocht en hangen hier en daar foto lijstjes op. Ik geloof dat elke weduwe/weduwnaar veranderingen aan gaat brengen in hun huis als hun geliefde hen heeft verlaten, want vriend Otto gooide zijn meubels totaal om. Dus helemaal vreemd wat ik nu doe is het blijkbaar ook niet. Ik heb enorm behoefte aan rust, geen gezeik, en alleen maar dingen doen waar ik me fijn en veilig bij voel. Mijn vertrouwen is namelijk weer volledig foetsie. Het voelt of ik volledig op mezelf teruggeworpen word alhoewel ik natuurlijk wel mijn dierbare mensen om me heen heb..dat is toch anders dan dat je je eigen man naast je hebt. 's Avonds op de bank is ook zo een dingetje. Niet dat we uber klef waren hoor maar als we tv keken konden we dat gewoon zonder praten doen, maar wel tegen elkaar aan hangend... gewoon..samen. En dat is toch wel iets dat ik denk ooooooo wat mis ik het om lekker tegen iemand aan te hangen. Als ik thuis kom dan was t altijd: "schat ben dr weer" en dan kreeg je automatisch antwoord.. Nu zeg ik maar gewoon: " Hallo mannen (mijn twee katten en hond Levi) wat een spontaan ontvangst" hahahhaa. Ach, ik moet gewoon mijn weg in dit alles gaan vinden. Heeft tijd nodig, en in het nieuwe jaar wil ik ook weer een leuke werkplek vinden. Goed en fijn om onder de mensen te zijn en eerlijk gezegd daar heb ik tegen die tijd ook best weer zin in. Alleen nu ff niet zeg maar... even een paar maandjes time out. Want t overlijden van je geliefde is niet een dingetje van "Been there done that".. Je moet herstellen van een verdovingloze amputatie..