Wat is mijn bedoeling verder met mijn blog?

Nou, dat is voor mij al heel snel duidelijk geworden. Ik werd serieus overladen met complimenten over hoe ik schrijf. Voor mij zelf is het niet bijzonder, ik schrijf wat ik voel en mee maak. Maar veel mensen, ook die ik niet kenden, vertelden mij dat ik er echt wat mee moest gaan doen. En dat had ik ook al snel besloten. Ik wil mijn blog in boekvorm gaan uitgeven en dan volgend jaar gaan verkopen. Ik twijfelde wel een beetje, want soms kunnen mijn blogs wel heel erg bij de lezer aankomen. Aan de andere kant, het is de harde werkelijkheid.. Wel zal ik in mijn boek iets gedetailleerder ingaan op de laatste weken van Hans. Want eerlijk is eerlijk, de echte letterlijke hell heb ik niet benoemd.
Wat mij wel opvalt is dat nu Hans is overleden er veel minder mensen mijn blog lezen.Ik vind dat jammer... ik snap wel dat de lezer ontzettend mee leeft tijdens Hans zijn ziekbed, maar er is ook nog een periode van daarna...

Hoe kijk ik zelf terug op de hele situatie nu ik precies drie weken alleen ben..wel samen met Laar, maar je snapt wat ik bedoel. Pas nu begint bij mij door te dringen hoe de laatste 10 maanden zijn geweest. Als je zo op de automatische piloot van zorgen, verdriet, onmacht, zh in en uit, tegenvallende uitslagen incasseert en een vreselijk pijn-lijdende man hebt, dan vergeet je je eigen gevoel compleet. Momenteel heb ik heel veel last van flashbacks, wat is er gezegd, gedaan, wat deden we op die en die datum. Elke dag had bij ons een rollercoaster effect 3.0 En nu de rust in huis is denk ik, Hallo....is daar iemand? Waar ben je nou? Het heeft wel lang genoeg geduurd kom nu maar weer thuis. En dan besef je dat jij er nog wel bent, maar je geliefde niet meer. Ik mis hem 24/7, 23 jaar samen.....het gevoel is onverteerbaar. Ik word uit t niets overvallen door huilbuien, mooie muziek en nummers kan ik niet droog aanhoren..
Zoals ik in mijn vorige blog schreef, je voelt je geamputeerd zonder enige verdoving en dan het liefst nog met een bot mes. Denk dat dat wel de best passende en vooral ijzerharde omschrijving is.

Hoe ga ik verder met mijn leven? Nou , het eerste half jaar wordt het Daan en Laar time, wij denken volledig aan ons zelf en doen alleen wat WIJ willen. Op onze manier, op ons tempo, en alleen met de mensen waar we echt wat aan hebben en hebben gehad. En ik kan je wel zeggen, na deze rollercoaster van 10 maanden weten we exact op wie we wel en niet kunnen en vooral willen bouwen. Als je dit nu zo leest wat ik schrijf kan ik me voorstellen dat je denkt: "daan, neem een pilletje, zennn". I know, maar je wil niet weten wat een boosheid er nog in mijn lichaam zit en tja, dat heeft tijd nodig. Je krijgt een betere kijk op de mensen om je heen.. Maar neem van mij aan, dat komt echt wel goed hoor.

De afgelopen 4 dagen waren niet echt een feestje voor me. Zo gaat het goed, en zo ben je zo een giga emo doos en opstandig dat je van je zelf het idee hebt dat je gestuurd wordt door demonen, ieuwww.. Dan komen er even wat dingetjes op je pad waarvan je alleen maar denkt: " Ok, sommige mensen sporen echt niet"...Maar dan denk ik aan de wijze woorden van mijn uber buum Norbert, hij sprak het al meerdere malen uit de laatste maand:"Daantje, trek t je niet aan, die mensen zijn het niet waard en kosten je alleen maar onnodige energie". En vervolgens ging ik weer over tot de orde van de dag en legde het wijselijk naast me neer (Thanx to my sister 1.0 overigens).

Dan heb je vervolgens twee dagen knallende koppijn en griephoofd, om dan vervolgens je helemaal de tandjes te gaan schoonmaken en opruimen, gevolgd door allerlei crea klussen in huis te gaan doen waarvan je zelf nooit het idee had dat je dat in je had. Ik kan je zeggen, een verademing en jeetje wat een rust krijg je in je hoofd. Vriendin Pien zei: " Daaaaaaan, geweldig die actie " (Pien zelf is uber opruimerig dussss)
Serieus, af en toe verwacht ik een wats appje uit de hemel met de tekst: "schat, hoezo nu na 23 jaar wel " dan zou er nog wel een rijtje smileys achter volgen hoor hahhahaha. Nou Hans zou trots op me zijn met een hoofdletter T.

En nu is het donderdag, drie weken geleden dat Hans overleed, en heb ik vandaag zowaar een heerlijk dag gehad. Lekker bij zus 1.0 en 2.0 geluncht (ik heb ook nog een zus 1.5 dat is mijn liefste schoonzus).Mijn crea klus kruidenrek bevestigd, dochterlief haar wandmeubel een deeltje in de white wash gezet, kortom... prima dagje!

Tja.... en dan over 2 weken komt de as van Hans thuis. Hans krijgt een prachtig plekje bij zijn steiger.... Moeilijk, emotioneel, onwerkelijk, het klopt niet...Als ik er aan denk komen alweer de tranen.. maar echt, dat is de allermooiste plek. Natuurlijk had ik liever gehad dat hij daar gewoon in persoontje met zijn hengel zat...dat zal je begrijpen..
En dan, zodra Hans zijn plekje thuis heeft dan zal ik mijn laatste blog schrijven. Dat sluit ik het af. Ik ga proberen 2015 met een redelijk geordend hoofd te beginnen..2014 was serieus een rampen jaar..Met als uitzondering de super fijne tripjes, uitstapjes, feestjes enz die we hebben mee mogen maken he :) Laat dat wel even duidelijk zijn. Want buiten alle shit hebben we ook prachtige dingen mee gemaakt.

Van Hans mocht ik absoluut niet te lang in alles blijven hangen, dus ik hoop dat ie er genoegen mee neemt dat 1 januari 2015 de peil datum is. 10 weken na zijn overlijden dus. Niet dat dan alles vergeten is want nee dat gaat niet gebeuren...never...maar het moet met de tijd een plek gaan krijgen..... hum...let's try it..no promisses..