Wat is mijn bedoeling verder met mijn blog?

Nou, dat is voor mij al heel snel duidelijk geworden. Ik werd serieus overladen met complimenten over hoe ik schrijf. Voor mij zelf is het niet bijzonder, ik schrijf wat ik voel en mee maak. Maar veel mensen, ook die ik niet kenden, vertelden mij dat ik er echt wat mee moest gaan doen. En dat had ik ook al snel besloten. Ik wil mijn blog in boekvorm gaan uitgeven en dan volgend jaar gaan verkopen. Ik twijfelde wel een beetje, want soms kunnen mijn blogs wel heel erg bij de lezer aankomen. Aan de andere kant, het is de harde werkelijkheid.. Wel zal ik in mijn boek iets gedetailleerder ingaan op de laatste weken van Hans. Want eerlijk is eerlijk, de echte letterlijke hell heb ik niet benoemd.
Wat mij wel opvalt is dat nu Hans is overleden er veel minder mensen mijn blog lezen.Ik vind dat jammer... ik snap wel dat de lezer ontzettend mee leeft tijdens Hans zijn ziekbed, maar er is ook nog een periode van daarna...

Hoe kijk ik zelf terug op de hele situatie nu ik precies drie weken alleen ben..wel samen met Laar, maar je snapt wat ik bedoel. Pas nu begint bij mij door te dringen hoe de laatste 10 maanden zijn geweest. Als je zo op de automatische piloot van zorgen, verdriet, onmacht, zh in en uit, tegenvallende uitslagen incasseert en een vreselijk pijn-lijdende man hebt, dan vergeet je je eigen gevoel compleet. Momenteel heb ik heel veel last van flashbacks, wat is er gezegd, gedaan, wat deden we op die en die datum. Elke dag had bij ons een rollercoaster effect 3.0 En nu de rust in huis is denk ik, Hallo....is daar iemand? Waar ben je nou? Het heeft wel lang genoeg geduurd kom nu maar weer thuis. En dan besef je dat jij er nog wel bent, maar je geliefde niet meer. Ik mis hem 24/7, 23 jaar samen.....het gevoel is onverteerbaar. Ik word uit t niets overvallen door huilbuien, mooie muziek en nummers kan ik niet droog aanhoren..
Zoals ik in mijn vorige blog schreef, je voelt je geamputeerd zonder enige verdoving en dan het liefst nog met een bot mes. Denk dat dat wel de best passende en vooral ijzerharde omschrijving is.

Hoe ga ik verder met mijn leven? Nou , het eerste half jaar wordt het Daan en Laar time, wij denken volledig aan ons zelf en doen alleen wat WIJ willen. Op onze manier, op ons tempo, en alleen met de mensen waar we echt wat aan hebben en hebben gehad. En ik kan je wel zeggen, na deze rollercoaster van 10 maanden weten we exact op wie we wel en niet kunnen en vooral willen bouwen. Als je dit nu zo leest wat ik schrijf kan ik me voorstellen dat je denkt: "daan, neem een pilletje, zennn". I know, maar je wil niet weten wat een boosheid er nog in mijn lichaam zit en tja, dat heeft tijd nodig. Je krijgt een betere kijk op de mensen om je heen.. Maar neem van mij aan, dat komt echt wel goed hoor.

De afgelopen 4 dagen waren niet echt een feestje voor me. Zo gaat het goed, en zo ben je zo een giga emo doos en opstandig dat je van je zelf het idee hebt dat je gestuurd wordt door demonen, ieuwww.. Dan komen er even wat dingetjes op je pad waarvan je alleen maar denkt: " Ok, sommige mensen sporen echt niet"...Maar dan denk ik aan de wijze woorden van mijn uber buum Norbert, hij sprak het al meerdere malen uit de laatste maand:"Daantje, trek t je niet aan, die mensen zijn het niet waard en kosten je alleen maar onnodige energie". En vervolgens ging ik weer over tot de orde van de dag en legde het wijselijk naast me neer (Thanx to my sister 1.0 overigens).

Dan heb je vervolgens twee dagen knallende koppijn en griephoofd, om dan vervolgens je helemaal de tandjes te gaan schoonmaken en opruimen, gevolgd door allerlei crea klussen in huis te gaan doen waarvan je zelf nooit het idee had dat je dat in je had. Ik kan je zeggen, een verademing en jeetje wat een rust krijg je in je hoofd. Vriendin Pien zei: " Daaaaaaan, geweldig die actie " (Pien zelf is uber opruimerig dussss)
Serieus, af en toe verwacht ik een wats appje uit de hemel met de tekst: "schat, hoezo nu na 23 jaar wel " dan zou er nog wel een rijtje smileys achter volgen hoor hahhahaha. Nou Hans zou trots op me zijn met een hoofdletter T.

En nu is het donderdag, drie weken geleden dat Hans overleed, en heb ik vandaag zowaar een heerlijk dag gehad. Lekker bij zus 1.0 en 2.0 geluncht (ik heb ook nog een zus 1.5 dat is mijn liefste schoonzus).Mijn crea klus kruidenrek bevestigd, dochterlief haar wandmeubel een deeltje in de white wash gezet, kortom... prima dagje!

Tja.... en dan over 2 weken komt de as van Hans thuis. Hans krijgt een prachtig plekje bij zijn steiger.... Moeilijk, emotioneel, onwerkelijk, het klopt niet...Als ik er aan denk komen alweer de tranen.. maar echt, dat is de allermooiste plek. Natuurlijk had ik liever gehad dat hij daar gewoon in persoontje met zijn hengel zat...dat zal je begrijpen..
En dan, zodra Hans zijn plekje thuis heeft dan zal ik mijn laatste blog schrijven. Dat sluit ik het af. Ik ga proberen 2015 met een redelijk geordend hoofd te beginnen..2014 was serieus een rampen jaar..Met als uitzondering de super fijne tripjes, uitstapjes, feestjes enz die we hebben mee mogen maken he :) Laat dat wel even duidelijk zijn. Want buiten alle shit hebben we ook prachtige dingen mee gemaakt.

Van Hans mocht ik absoluut niet te lang in alles blijven hangen, dus ik hoop dat ie er genoegen mee neemt dat 1 januari 2015 de peil datum is. 10 weken na zijn overlijden dus. Niet dat dan alles vergeten is want nee dat gaat niet gebeuren...never...maar het moet met de tijd een plek gaan krijgen..... hum...let's try it..no promisses..

En hoe nu verder

Het klinkt heel vreemd als ik zeg dat Hans al twee en halve week weg is... Het voelt niet zo. Laar is weer naar school na de herfstvakantie, iedereen weer bezig met zijn eigen dingen. De vrienden en familie proberen hun tijd weer in te halen door af te spreken met mensen, hun dagelijkse dingetjes weer op te pakken. Want hoe je het went of keert, de hele harde kern plus mijn liefste naaste familie is 24/7 in de weer geweest met Hans, Laar en mij. Zowel emotioneel als lichamelijk....het was voor iedereen een heftige tijd.
Zelf ben ik ook een beetje begonnen om mijn leven weer een beetje op een rij te krijgen. En ik moet zeggen, aan de ene kant lukt het me best, maar aan de andere kant voel ik me fucking alleen. Hoe lief iedereen ook is, ik ben mijn allesje, mijn maatje, mijn man, mijn kanjer, mijn houvast kwijt. Nee ik val niet in een zwart gat, hooguit een grijs kuiltje...En dat mag ook. Maar ik ga geen treurende weduwe zitten wezen want ook al ben ik verdrietig en voel ik me vaak klote, ik heb Hans de belofte gedaan mijn leven weer op te pakken.

Hans was daar wat makkelijker in, dat ik mijn leven weer moest oppakken. Hans zei me ook dat ik vast weer een relatie zou krijgen met de tijd, want ik ben geen persoon om alleen te zijn. Ook zei hij letterlijk dat hij me een tweede leven zo gunde...zulke lieve woorden waren dat van hem...echt..  Ik zei: " Jij hebt makkelijk praten schat, na 23 jaar huwelijk ga je niet ff zeggen van hallo wereld hier ben ik weer".
Ik snap zijn bedoeling van zijn woorden echt maar in heel mijn leven heb ik maar vertrouwen gehad in twee wederhelften en dat waren mijn ex vriend en Hans. En aangezien ik niet makkelijk ben, zeg maar gerust, heel erg moeilijk, in het vertrouwen krijgen.. Dus.....nee.... ik weet t allemaal zo net niet. Dat zien we later wel weer een keertje.

Ik ben nu officieel weduwe maar wat een vreselijk woord. Dan stel je je denkbeeldig een grijs omaatje achter de rollator voor, maar ik ben verre van dat. Ja ok, verborgen grijze haren...maar dat is ook alles. Dan moet ik formulieren voor instanties invullen en moet je kiezen voor weduwe ipv getrouwd... bah bah. Het klopt gewoon niet.

Afgelopen zaterdag ben ik met mijn BFF'je voor het eerst ouderwets naar het Plein in Den Haag geweest, wijntjes gedronken. En dan opeens besef je dat je niet ff een selfie naar Hans kan appen, of zeggen hoe laat ik thuis ben. Was best vreemd...En toch hebben we echt een super fijne en gezellige avond gehad. We waren 20% serieus aan het praten en voor de overige 80% hebben we gewoon enorm genoten en gelachen. Want niet lachen komt niet in ons gezamelijke woordenboek voor.

Om te proberen het dagelijkse leven weer een beetje op de rit te krijgen hebben Laar en ik besloten ons huis maar een beetje op te fleuren met kleurtjes die we mooi vinden, hebben we een nieuw gekleurd servies gekocht en hangen hier en daar foto lijstjes op. Ik geloof dat elke weduwe/weduwnaar veranderingen aan gaat brengen in hun huis als hun geliefde hen heeft verlaten, want vriend Otto gooide zijn meubels totaal om. Dus helemaal vreemd wat ik nu doe is het blijkbaar ook niet. Ik heb enorm behoefte aan rust, geen gezeik, en alleen maar dingen doen waar ik me fijn en veilig bij voel. Mijn vertrouwen is namelijk weer volledig foetsie. Het voelt of ik volledig op mezelf teruggeworpen word alhoewel ik natuurlijk wel mijn dierbare mensen om me heen heb..dat is toch anders dan dat je je eigen man naast je hebt. 's Avonds op de bank is ook zo een dingetje. Niet dat we uber klef waren hoor maar als we tv keken konden we dat gewoon zonder praten doen, maar wel tegen elkaar aan hangend... gewoon..samen. En dat is toch wel iets dat ik denk ooooooo wat mis ik het om lekker tegen iemand aan te hangen. Als ik thuis kom dan was t altijd: "schat ben dr weer" en dan kreeg je automatisch antwoord.. Nu zeg ik maar gewoon: " Hallo mannen (mijn twee katten en hond Levi) wat een spontaan ontvangst" hahahhaa. Ach, ik moet gewoon mijn weg in dit alles gaan vinden. Heeft tijd nodig, en in het nieuwe jaar wil ik ook weer een leuke werkplek vinden. Goed en fijn om onder de mensen te zijn en eerlijk gezegd daar heb ik tegen die tijd ook best weer zin in. Alleen nu ff niet zeg maar... even een paar maandjes time out. Want t overlijden van je geliefde is niet een dingetje van "Been there done that".. Je moet herstellen van een verdovingloze amputatie..