Datum van stoma deleten is bekend!

Na een paar heerlijke weken van genieten in onze tuin is Hans op dit moment voor een paar dagen naar vrienden van ons in Malta. Als verrassing :) In mijn vorige blog kon ik hier niets over schrijven, want de mensen in Malta lezen ons blog ook :) Eergisteren had ik contact met het AVL en hans wordt dinsdag de 19e daar verwacht, om 13:00 staat de operatie gepland. Men denkt dat Hans 1 hooguit 2 nachtjes moet blijven totdat ie bewezen heeft dat zijn darmen weer uit zichzelf geleegd kunnen worden ;-))) Hij ziet er enorm naar uit dat dit onding verwijderd wordt, hij was het flink zat. Logisch.

Afgelopen maandag hadden wij persoonlijk bezoek van het KWF. Ik had het KWF op de hoogte gesteld van Lara haar super inzamelingsactie, waar ze uiteindelijk € 500 mee heeft verdiend en ik vond het wel zo netjes als het KWF dit zelf in ontvangst zou nemen.
Nu blijkt dat bij hoge bedragen altijd een secretaris langs komt en het officieel geteld en overgedragen wordt. Ontzettend vriendelijk mens, en ze kon het enorm waarderen dat Lara op haar leeftijd deze actie op touw had gezet.

Hans zit nu zoals gezegd lekker op Malta met een aantal van zijn vrienden. Een aantal wonen er en een aantal zijn er ook heen gereisd. En waar ik van geniet is dat hij zo straalt! Ik kan echt aan hans zien dat hij voor 1000% geniet. Zo fijn deze foto's te zien in plaats van de foto's van een paar maanden terug toen Hans net was geopereerd. Als je hem zo zongebruind en ontspannen ziet op de foto zou je bijna vergeten dat hij zo ziek is, maar zich niet ziek voelt.....Tja, verliefd ben ik nog steeds als ik hem zo zie :-)) Al bijna 23 jaar..


Zelf had ik geen zin om mee naar Malta te gaan... ten eerste omdat ik heel sterk voelde dat Hans dit met een van zijn dierbare vrienden moest doen waar hij vroeger al mee naar Malta ging, en ten tweede omdat ik de laatste maanden niet zo lekker in mijn vel zit en daar niet de sfeer van Hans zijn korte tripje naar Malta mee wilde bederven. Nee het is goed zo, ik gun het hem enorm. Net als zijn volgende en voorlopig laatste tripje, naar IBIZA. En nee, jaloers ben ik zeker niet... Want om de reden van de tripjes kan je namelijk niet jaloers zijn... dan ben je wel erg ziek in je hoofd.

Ik ben laatst gestart met de gesprekken bij de trauma psychologe. Is pittig, verhelderend, emotioneel maar bovenal, enorm fijn.Het klikt gelukkig goed en ik ga in de eerste instantie voor 8 gesprekken naar haar toe.
Ik legde haar uit dat mijn energie 0,0 was, mijn vertrouwen ver onder dat 0 punt, en ik het gevoel heb dat ik de hele dag in een soort van plastic cocon leef. Ik hoor en zie alles wel om me heen maar het dringt niet tot me door. Als ik met Hans thuis ben, we varen of we zitten lekker in de tuin dan is de rust in mijn lichaam prima.... Is Hans de deur uit (langer dan een dag) dan gebeurt er iets heel vreemds met me.. Ik krijg een angst in me, ga soms nog net niet hyperventileren en kan ook best een beetje erg onaardig worden zeg maar. Volgens de psychologe was dit totaal niet vreemd gezien het afgelopen jaar, en zei ze er ook meteen bij dat ze juist vindt dat ik me goed staande houd...toch fijn zo een compliment, want ja, ook ik vind het fijn als iemand zegt dat ik het goed doe..

De laatste maanden heb ik een aantal nieuwe mensen leren kennen.... collega's van Hans die ik alleen van naam kende, iemand via Facebook die interesse had in een portret van haar hond, een vrolijke overbuurvrouw met twee leuke kinderen en haar man en de trimster van onze hond Levi. Ik ben blij met deze mensen, want ze komen zomaar op mijn pad, ze vragen ook hoe het echt gaat..Oprechte interesse dus.

Nu ben ik momenteel een tikkie veranderd in contacten, ik lul wel met iedereen maar echt mensen toelaten, nee dat is zeer drastisch gedaald tot een 0 punt. Gewoonweg omdat ik anders het gevoel heb dat ik niet voldoende tijd en energie in deze mensen te steken , me daar enorm schuldig over ga voelen, omdat ik gewoonweg deze energie niet meer heb. Voorheen was ik altijd van kaartje, appje, echt interesse tonen, buiten mijn harde kern van vrienden/vriendinnen. Maar, dat is een beetje foetsie.....en sommige mensen begrijpen dat heel erg goed, maar sommige mensen gaan ook lopen pushen, en daar ben ik een tikkeltje allergisch voor geworden. Niet dat ik deze mensen niet meer leuk lief en aardig vind, maar ik beperk me t liefst tot door mij zelf uitgekozen mensen...oeeee wat klink ik nu egoïstisch..zo niet ik. Waar deze houding vandaan komt? Daar heb ik het met mijn psychologe over gehad. Omdat mijn emotiegrens flink is overschreden heb ik gewoon geen ruimte meer. Alle impulsen van negatieve energie probeer ik te vermijden. zodra ik een sprankje negatieve energie voel, toedeloe...dan ben ik ff afwezig..Ik ben het liefste op mezelf, of met dierbaren uit mijn harde kern...sorry hiervoor, maar bij mij is t nu gewoon take it or leave it geworden. Altijd wilde ik door iedereen leuk gevonden worden, iedereen te vriend houden, me verdedigen tot ik er bijna dood bij neer viel. Nee, thats's finished. Belangrijkste in mijn leven is mijn man, dochter en harde kern super dierbare vrienden en mijn naaste familie/schoonfamilie.
En ja, waarom ik me niet meer wil storten in nieuwe dingen, ik ben zo fucking bang geworden me ergens in te storten en t vervolgens weer net zo hard te verliezen, dus laat me maar lekker zo :) Ik heb alleen wat aan mensen die me echt kennen en waar geen woorden voor nodig zijn.

Ik kan me zo voorstellen dat als je dit zo leest, wat ik doormaak tijdens Hans zijn ziekte dat je denkt: " Ja wat heb ik aan deze informatie, Hans is toch ziek?" Nou, weet je wat het is, ik ben niet meer zo een ster in het praten over gevoel. Mijn emoties horen ook bij dit hele ziekte proces van Hans, mijn gevoel, het gewoon Daan zijn.. Ik schrijf eigenlijk alles op, met het doel om te laten zien wat het echt met je als gezin doet..Want ok, als je het zelf nog nooit hebt mee gemaakt zal je nooit weten hoe het echt voel.En misschien denk je, nou lekker interessant. Prima, dan lees je mijn blog niet... Maar als je gevoel hebt, ook de keerzijde wil lezen, dan waardeer ik dat enorm.
Laatst zei een dierbare vriend van ons ( zo eentje die liever geen woorden dan twee te veel praat) "Daan, ik vind dat je je blog zo onwijs goed schrijft, soms krijg ik een brok in mijn keel en soms laat je me opeens lachen"... Tja, die woorden van hem deden mij enorm goed, daarom ga ik er ook mee door. De ene keer komisch, en de andere keer serieus...Voor mij is dit de beste methode van alles verwerken en op een rijtje te krijgen, het werkt therapeutisch...