t Steigertje is weer compleet!

Belachelijk snel, sneller dan het geluid... met dat tempo is Hans afgelopen dinsdag weer thuisgekomen na die giga zware HIPEC operatie. .Maar jeetje, dat was wel weer even wennen. Dan zou je denken, iedereen blij, Hans weer thuis, en uiteraard waren en zijn we dat ook..absoluut! Maar, net als drank maakt kanker meer kapot dan je lief is. Niet alleen lichamelijk, maar ook vooral geestelijk, emotioneel, je relatie wordt wel even erg op de proef gesteld. Wij hebben vanaf dag 1 gezegd, laat de sluipmoordenaar niet tussen ons inkomen na 23 jaar.. Daar moeten we voor waken. Maar poeh poeh, de emoties liepen regelmatig erg hoog op. Exact 13 dagen na D-day zat hij weer even te genieten van het normale... thuis bij Laar en mij. De laatste week in het zh waren voor Hans flink afzien, emotioneel, maar lichamelijk ook. Het eten wat niet lukte, wennen aan de stoma, overgeleverd aan de zorg. Het niet naast elkaar kunnen slapen of uberhaupt een knuffel kunnen geven, want die irritante slangen zaten in de weg aan alle kanten.

3 dagen voor dat Hans naar huis mocht sprak hij uit dat hij zich toch wel heel erge zorgen om mij maakte. Want, ik geef het toe, ik herkende mijzelf totaal niet meer in alle emoties. Ik leek wel een draak die vuur spuwde, en dan vooral tegen de mensen die mij erg lief zijn. Soms wist ik serieus niet meer wat ik deed...Zo liet ik de auto met draaide motor staan op de parkeerplaats bij het ziekenhuis, gooide de deur dicht, kortom, ik vergat alle normale handelingen. Ik raakte in paniek als de lift niet naar de 6e etage ging, puur omdat ik niet op het knopje had gedrukt. Ik had continu het gevoel dat ik koekoek werd, van angst, moeheid, van alles...Elke dag heen en weer rijden naar Amsterdam, ik zeg: pittig! Maar wel met enorm veel liefde gedaan.Nee dit was niet fijn, emotioneel draaide ik volledig door. Hans herstelde wonderbaarlijk snel, maar ik veranderde in een levende feeks...ieuw..zo niet ik.
Ik ben en blijf  van mening, Hans is ziek, ernstig ziek, dus nee, de zorg moet niet om mij gaan draaien maar om Hans. Ik heb ietsie te lang mezelf dusdanig groot gehouden, alle ballen omhoog proberen te houden, lief leuk en gezellie voor iedereen te zijn... Nou neem van mij 1 advies aan: Kom je ook in de situatie waar wij nu ook zitten (wat ik echt absoluut niemand toewens), denk dan OOK vooral aan jezelf. Voor je het weet ben je namelijk volledig opgebrand, afgeblust en emotioneel gestoord, net als ik nu, terwijl er voor je partner die ziek is echt heel goed gezorgd wordt. Dat is iets wat ik wel heb geleerd.

Wat ons ook ontzettend door deze maanden heeft heen geholpen (eerste deel van de heeeeele lange marathon die voor ons ligt) zijn de bergen kaarten, lieve appjes, bezoekjes in het ziekenhuis, bezoekjes thuis. Ook vanuit totaal onverwachte hoek waren daar opeens mensen die een enorme steun bleken en ook nog steeds zijn. Zo kreeg Hans bergen kaarten, maar, ook Laar en ik kregen kaarten. Dat was echt wel een paar tranen waard. Een lieve collega van Hans (Hij heeft er meerdere) stuurde een kaart ter attentie van Laar en mij, omdat ook wij steun nodig hadden.. Poeh dat kwam ff aan... vriendinnen die een super lieve kaart aan mij stuurden, of de prachtige bos pioenrozen die ik van mijn lieve schoonmams kreeg toegestuurd. Van dat soort dingen wordt je blij.

Waar ik verdrietig van werd waren sommige (goedbedoelde) reacties als: Fijn dat Hans weer beter is, of, zo het ergste is achter de rug...Uhhh nee Hans is niet beter en nee het ergste is achter de rug.... want het ergste moet nog komen..Dat Hans er straks niet meer is. En dan ook mensen die zeggen: Joh, die en die had darmkanker, is ook weer beter.. Nou dat soort opmerkingen maken mij behoorlijk boos. Want zoals er ook in de hal van het AVL op een groot bord staat: Elke kanker is uniek, elke patiënt is uniek..Dus echt nooit, nooit situaties met elkaar vergelijken is mijn advies.We hopen met tig mensen om ons heen, dat ons nog even wat extra tijd/jaar is gegund  en de sluipmoordenaar zich even gedeisd houdt en niet zo snel uitzaait als de laatste maanden het geval was. Want ja, de cellen zitten er nog gewoon...

Nu Hans weer thuis is, is alles weer ok, toch?? (ook dat hoorde ik opeens) Nee, dat is het niet, want hoe denk je dat je dit emotioneel moet gaan verwerken? Zo van, Hans is thuis, we gaan vrolijk verder? Nope... zo werkt dat niet. Hans krijgt nog een hele zware chemo kuur van 24 weken..En dat wordt pittig, dagelijks aan de chemo, dag in dag uit, 24 weken lang. We moeten dit emotioneel nog flink verwerken.
Zelf ga ik naar een therapeute die veel ervaring heeft in deze emotionele rollercoasters een plek geven. Want echt, de huisarts omschreef de situatie waarin wij zitten (in een jaar tijd oma verliezen, vader verliezen en vervolgens man ongeneeslijk ziek) als een hel van een scenario. En helaas, dat kan ik alleen maar beamen.
Hans en ik zullen met Laar en al onze dierbaren om ons heen een weg moeten gaan vinden, tot rust gaan komen voor dat de nieuwe rollercoaster begint van kuren, scans, controles...Ik weet nog even niet hoe ik dat persoonlijk ga doen, maar het belangrijkste is, ik volg ons eigen pad, ons eigen gevoel, want alleen dat telt...