Als ik de laatste dagen binnen kwam in Hans zijn kamer schrok ik van zijn gezicht... en gisteren zag ik wat meer van de oude Hans terug komen. Je kan je niet voorstellen hoe fijn dat voelt. Het is maar een inimini klein dingetje, maar pfff... de laatste dagen werd ik erg verdrietig als ik in zijn gezicht zo goed kon zien: Hans is ziek...
Na zijn eerste inimini beetje vast voedsel dacht Hans dat hij alleen maar in stijgende lijn zou gaan, maar had kleine dalende lijntjes niet ingecalculeerd. Tja, en dat moet je wel doen, anders valt het zo tegen he.
Vanaf dinsdag begon hij met spugen en had de dagen daarna totaal geen trek. Werd overal misselijk van, alles stonk en Hans voelde zich enorm bwehhhh. De chemo zorgt er voor dat je een metaalsmaak krijgt, alle organen hebben natuurlijk in het hecmobad gedobberd een half uur. En je reuk verandert ook....Zo logisch dat je je na zo een mega grote ingreep bwehhh voelt.
Maar, sinds gister trof ik hem eigenlijk heel erg positief aan. Hij kreeg weer zin in draaien (djén), en neem van mij aan, dat had hij echt niet meer...en hij wilde wel een klein wandelingetje naar het dakterras om daar samen even in de schaduw te zitten. Kapstok mee, zakjes in het plastic tasje en daar gingen we. We hebben daar heerlijk een uurtje kunnen zitten, ondertussen kreeg Hans ook nog even visite van zijn directeur.
Toen ik 's-avonds naar huis reed had ik echt tig schietgebedjes gedaan dat Hans vanavond zijn eten binnen zou houden. Dat is namelijk al weer een stapje richting huis, zijn steigertje. Zijn hengels, zijn boot, de tuin. Toen ik hem vanochtend app-te had ik mijn vragenlijstje al klaar:
-Misselijk? NEE (check)
-Gespuugd? NEE (check)
-Katheter er uit? JA (check)
-Laatste drain er uit? JA (check)
-Een kwartier zelf ongegeneerd staan plassen? JA(check)
Ik zei: OK, ik haal je om 17:00 op...hahahaah neeeeee zo snel gaat dat niet ook al wilde Hans uiterlijk maandag naar huis (wereldrecord HIPEC herstel periode en ZH verlaten). Nee, hij moet eerst al het eten binnen kunnen houden, meerdere keren per dag kunnen eten. En, zijn halspoortje voor de sondevoeding zit er nog in, dus hij mag nog even blijven.
We hebben nog een lange, zware tijd voor de boeg, met ups en downs, emotionele rollercoaster en al. Wat het alle belangrijkste is is dat de sluipmoordenaar zich even koest houdt en niet in no time weer gaat annexeren. De grootste boosdoeners zijn verwijderd, maar Hans is niet beter en gaat dat ook niet meer worden. Zoals eerder uitgelegd, dit was een levensrekkende operatie, geen levensreddende.
Hans gaat, als hij daar voor kiest, over twee maanden aan een giga zware chemo kuur beginnen voor 24 weken.En echt, die is zwaar....Hans wil eerst overleggen met de artsen of daar aantoonbare bewijzen voor zijn dat hij daar misschien weer wat meer tijd door zou krijgen..Daar moeten we het dus nog goed over hebben.
Wat gaan we de komende tijd doen? Herstellen, zowel lichamelijk (Hans) als emotioneel (wij allebei). Deze hele rollercoaster heeft ons/mij volledig gesloopt. Maar ook onze dierbare vrienden, naaste familie, iedereen leeft zo intens mee. Dit zet je niet even naast je neer, we moeten hiermee om leren gaan. Daar is geen draaiboek voor, geen goedbedoelde adviezen...nee wij moeten het zelf gaan doen. We hebben iets van tijd erbij gekregen, lang, kort.....geen idee. Dat ons leven samen eerder eindigt weten we, daar moeten we mee leren leven. Maar zolang Hans hier is, MET kwaliteit van leven, gaan wij genieten met alle dierbaren om ons heen. In deze afgelopen 5 maanden kanker hel weet je exact wat je aan wie hebt, en met die mensen willen we samen zijn.
Daan
XXX
BeantwoordenVerwijderen