En eindelijk weten we de datum

Nu zijn wij niets anders gewend dan wachten, en wachten en nog eens wachten. Tergend, want naar ons idee had er in die laatste 3 weken van wachten al het een en ander kunnen worden gedaan....Maar goed, dat is ons idee, als leek zijnde.
Gisteren eindelijk bericht gehad dat Hans aanstaande dinsdag om 13:00 uur de kijkoperatie krijgt. Een heel belangrijk iets, want afhankelijk van wat ze aantreffen in het leefgebied van de sluipmoordenaar wordt er besloten of Hans wel of geen HIPEC krijgt (lees: wat reserve tijd). Treft men te veel kleine uitzaaiingen bij de grote, dan gaat de HIPEC waarschijnlijk echt niet door..
Maar best wel vreemd, want gisteren zaten Hans en ik op de fiets, maakte een fietstocht door echt een heel erg leuk gebied in het Westland. Dan kan je je toch eigenlijk totaal niet indenken dat Hans zo enorm ziek is en gaat overlijden. Mensen met een kortzichtige blik op dit geheel zouden echt denken: "Doe ff normaal zeg, stoere vent, niets aan te zien". Ja zo denk ik ook vaak, dan hoop ik dat ik wakker word uit de nachtmerrie en we gewoon weer onbezorgd verder kunnen gaan.
Weet je, ik ben nu heel wat weken thuis van het werk, samen met Hans, enig idee hoe schuldig je je kan voelen, thuis zijn zonder met 40 graden koorts op bed te liggen? Nou neem van mij aan, enorm schuldig. Maar dan denk ik aan de andere kant, het verdriet, de emoties, de diepgaande gesprekken en de wetenschap dat je je man/maatje/partner gaat verliezen is werkelijk killing. Niet dat ik nu, nu ik thuis ben met Hans, enorm GENIET...nee, het is niet net als in je vakantie dat je denkt oooo heerlijk die rust, genieten. Nee dat heb ik niet. Mijn hoofd maakt overuren, alles wat we bespreken, wat we horen, wat Hans nog in korte tijd met alle dierbare vrienden wil doen...Onze lieve Lara die ook geen raad weet met haar gevoel en emoties, hoe moeten we straks alles doen, regelen en organiseren? Ik begin nu pas te merken dat dit zo fucking intensief en slopend is, ik kan daar niets bij hebben in de zin van werk. Sommige mensen zeggen, lekker voor de afleiding. Ja als je man een griepje heeft, gebroken been of what ever, dan is het wel even lekker je verstand alleen op het werk te kunnen zetten. Maar, IK kan dat gewoon niet.
Gisteravond zaten we te praten over wat Hans nog wil. Op korte termijn wel, want als we op de wachtlijst komen van de HIPEC, na die operatie is hij een jaar uitgeschakeld. Zonder operatie weet je niet hoe snel hij achteruit gaat. Kortom, we hebben haast. En ik verzeker je, je kan beter gezellig je zomer vakantie plannen dan de "wat wil je nog doen"dingen. Ik werd er verdrietig en boos van. Soms heb ik gewoon zin om met iets te gaan gooien, maar ja, zonde... aan de andere kant, we hebben toch al jaren een nieuw servies nodig.
Elke dag zoeken we, zonder of met elkaar, een paar uurtjes afleiding in de zin van naar vrienden gaan, ik naar mijn zus in de winkel, Hans is nu een broodje eten met zijn moeder. Maar heel stom, als hij de deur uit gaat mis ik hem. Had ik voorheen weinig last van. Maar nu elke keer als hij weg gaat denk ik, gelukkig komt hij dadelijk weer thuis..... Maar er komt een tijd dat hij niet thuis komt en dat doet me nu al vreselijk veel pijn.