Nu zijn wij al maanden gewend aan wachten, maar vandaag was wel een hele beproeving hoor. Hans zou om 13:00 worden geopereerd, dus werden we om 11 uur in het AVL verwacht. Dan ben je daar, word je door een ontzettend irritante (maar vast goed bedoelde) doos(lees; vrouw van midden 60 met beatrixkapsel)naar de juiste afdeling geloosd. Kijk, door de stress stonden acuut mijn haren overeind en ik moest ook echt tot 20 tellen om die vrouw er niet even van te doordringen dat ik een vrouw van 42 ben en Hans een man van 45, en of ze ons ook als dusdanig wilde behandelen ipv dat ze nog net niet liefkozend in onze bolle wangetjes ging knijpen terwijl ze ons als kleuters toesprak. Afijn.... adem in en adem uit. We waren hier ten slotte voor de alles beslissende operatie, kijken in hoeverre de sluipmoordenaar met zijn kornuiten was uitgezaaid in het buikvlies..Was de annexatie van cellen niet al te ingewikkeld, dan zou Hans dus goed voor de HIPEC worden bevonden.
Lieve vriendin Jose was ook om 11 uur ter plaatse als morele ondersteuning voor mijn husbundje en mij, en ik moet zeggen... dat voelde enorm goed! Jo is een (van de vele) grote ondersteuningen voor ons in dit rollercoaster tijdperk.
Helaas helaas, de operatie moest ff worden uitgesteld naar 14:45. Balen dat wachten, maar de tijd vloog voorbij en uiteindelijk mocht Hans in sexy blauw pakje met bijpassend mutsje naar de operatiezaal. Uhm, dit vonden Jo en ik niet zo een fijn moment....Maar we hielden ons sterk. Hans heeft nog nooit in het ziekenhuis gelegen en is al helemaal nooit onder narcose geweest, dus dat was wel weer ff een momentje van slik...
Toen Hans onder zeil was zijn Jo en ik een broodje gaan halen en half uurtje gaan wandelen. Ziekenhuismuren komen al gauw op je af, dus frisse lucht was wel ff fijn.
Om 15:30 uur ging Jo naar huis en heb ik twee uur zitten lezen (geen letter gelezen), beetje mijn vriendjes en familie zitten appen, en godsijdank, om 17:30 kwam Hans weer boven. Beetje wazig was ie wel maar verder geen last van de narcose gehad. Inmiddels had ik tijdens het wachten al een gesprek gehad met onze begeleidster Patricia, zij beantwoordt al je vragen en regelt alles wat er moet gebeuren. Zij vertelde mij dat als Hans ok werd bevonden voor de HIPEC deze uiterlijk 14 mei plaats zou moeten vinden. Hoooooo stop!!!! Moeten wij niet gewoon zoals besproken op de wachtlijst van F*** drie maanden? Nee dat moest niet. Want, ze had een spoedopname voor ons kunnen regelen, helaas dan wel niet op 14 mei, maar op 28 mei. Langer wachten met de HIPEC mocht niet omdat Hans op 14 februari zijn laatste chemo en bestraling had gehad, en die is maximaal 3 maanden zijn werk aan het doen, naderhand... en als er na 14 mei niets meer volgt van behandeling dan gaat het nog gigantisch mis en gaat de sluipmoordenaar dus wel verder met annexeren. Kortgezegd: de kanker zou zich dan weer actief verder gaan verspreiden. Ok, snel de HIPEC is natuurlijk top, maar ff omschakelen hoor, ff zen momentje inlassen om alles door te laten dringen. Want..... de HIPEC is een tijdelijke reddingsmethode waar Hans giga ziek van gaat worden, een operatie die 6-18 uur duurt, Hans een hele zware chemo aansluitend krijgt, na zes weken...en we totaal geen garanties krijgen. Ja alleen de wetenschap dat Hans mogelijk tijd er bij zou krijgen. Genezen gaat hij niet, maar, wel wat tijd erbij. Het is een noodgreep zullen we maar zeggen... doen ze niets ja dan weten we dat het kwestie van tijd is en Hans sneller overlijdt dan wanneer hij de HIPEC krijgt.
Maar ok, Hans komt terug, de verpleegster zegt: "als u heeft gegeten en geplast mag u naar huis". Mooi, geregeld. Maar dan belt de chirurg mij om te vertellen wat hij heeft gezien en wat zijn plan is. Hij vertelde dat het aantal kleine uitzaaiingen relatief mee viel en dat hij wel een mogelijkheid zag met de HIPEC.Alle grote uitzaaiingen in buikvlies en endeldarm had hij gezien, dus hij wilde Hans zo snel mogelijk voor de HIPEC laten opnemen. Ook vertelde hij dat Hans een bloeding had gehad tijdens de biopsie dus dat hij toch echt even een nachtje ter observatie moest blijven. Nouuuuuu dat vond meneer Vugts (lees:mijn man) totaal geen goed idee. Uiteindelijk gaf hij zich er aan over toen bleek dat ie zich best wel een beetje vreemd en moe voelde na de narcose.
Ik vertelde Hans dat onze begeleidster had verteld dat ze een spoedplek voor hem had gevonden voor de HIPEC op 28 mei. Oeps, dat hakte er ff in zo snel...ene kant blij, andere kant overrompelend. Tot dus ver ging het best wel ok met me, ik hield me groot, want ten slotte is Hans ziek en net uit narcose... Ik wilde power woman zijn.
Maar toen ik eenmaal Hans gedag had gekust en op huis aan wilde gaan ging er ff een knopje bij me om. Ik was niet uitbundig vrolijk en blij, ten slotte hadden we net gehoord dat we uitstel van executie hadden gehad en niet de verklaring dat Hans weer helemaal beter zou worden en we alsnog samen oud konden worden. Ik wilde blij en vrolijk zijn maar dat zit er ff niet meer in. Want hoe je het went of keert, we gaan nu een giga zwaar jaar tegemoet, de operatie is risicovol, gevaarlijk, en pittig.... Als ze dan hadden gezegd nou na die operatie is alles weer helemaal toppie, u kunt dan nog zeker tot uw 75e samen zijn, ja dan had ik wel gehad van daar komen we wel weer over heen over dat jaar. Maar op de een of andere manier voel ik mij steeds een beetje kleiner worden. Of dat ik afhankelijk moet gaan worden van mijn lieve vrienden die ik liever voorhoud dat ik het allemaal wel zelf kan, als powervrouw. Uh, nee ik geloof nu echt dat ik mijn masker af moet gaan zetten....Ik zie echt wel postieve puntjes, maar dan voornamelijk in de dingetjes die we samen doen en genieten... verder laat ik alles maar over me heen komen.
Morgen ochtend hebben we een gesprek met de chirurg en mag Hans mee naar huis. Zes weken niet tillen, niet inspannende dingen gaan doen (uhm.... nee ok ik maak nu ff geen opmerking) en rust houden. Hij zal nog een paar dagen moe zijn van de narcose en zijn buik is beetje pijnlijk, tenslotte zijn ze door zijn buikspieren heen gegaan en heeft een soort perforator hapjes uit zijn buikvlies genomen... Kortom, ik ga de komende maanden voor mijn schat zorgen, samen met Lara en onze vrienden. Met zijn allen gaan we hem er doorheen slepen, knuffelen en verzorgen..Want dat verdient hij. Hij is een enorm geliefde vriend voor iedereen, mijn liefste man en de liefste vader voor Laar...Laat hem alsjeblieft nog gewoon een tijd bij ons blijven...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten