Een half jaar later, waar is de tijd gebleven

We zijn nu een half jaar verder, een half jaar na Hans zijn overlijden, vier maanden nadat ik mijn laatste blog schreef. Deze pagina van mijn blog die een jaar heeft geduurd is de laatste. Want, het is goed zo.
Als ik terug kijk denk ik wow.... wtf hebben we allemaal gedaan de laatste maanden. Nou dat is best veel, en ik ben eigenlijk pas sinds een week of 5 weer wakker...ok ik hoor je denken, die spoort niet. Nee, misschien niet, maar ik had het gevoel of dat Laar en ik in een luchtbel leefden en dat het niet helemaal tot me door drong wat er om me heen gebeurde. De maanden oktober tot en met januari waren gewoon echt niet fijn. De combi van adhd/borderline en alles tegelijk schoot door mijn lichaam heen, ik was gewoon de weg kwijt. Ik wilde koste wat kost een dierbare naast me om mee te knuffelen maar ja, niemand kan Hans vervangen, dus ik stootte alles ook weer eigenhandig af.

Laar werd 21 jaar op 20 januari, en dat was een mijlpaal. Een super leuk feest, maar, we hadden het eind van de avond ook wel ff heel erg te pakken emotioneel gezien. De wijn tikte ook aan, dus tja, dat zal ik niet ontkennen. Maar Hans had moeten draaien, en die stond er dus niet. Met als gevolg dat ik elke blik op de draaitafel volledig negeerde. Maar, ik hoorde wel hoe super gaaf neef Ruben aan het draaien was. Dat viel niet te negeren. Wat zou Hans super trots geweest zijn als hij dit had gezien!

Samen met Laar besloot ik naar het buitenland te gaan. Daar waar de natuur prachtig is en de temperatuur geweldig, Bali dus! Op Hans zijn verjaardag, 21 februari, zijn we vertrokken. Ik huilde ff een uur flink tranen met tuiten toen Laar lag te slapen die avond dat we voor 17 uur in het vliegtuig zaten. Maar, al gauw bedacht ik me wat Hans zijn reactie op mijn huilbui zou zijn, die zou zeggen: " kom op schatje, ga lekker genieten!" . Dus, tranen gedroogd en volop met Laar genoten en ontzettend veel lol gehad! God, wat hebben wij een lol gehad over een salamander in de badkamer en een Geko die op ons balkon het zelfde klonk als een Ferby...
Samen zaten we aan de bar naar een paar vals klinkende zangers te luisteren in het hotel, en echt, we genoten volop van de heerlijke cocktails. We maakte prachtige excursies over het eiland met een Nederlands sprekende gids, kortom, super!

Bij thuiskomst merkte ik dat ik meer rust kreeg. Ik begon beter te slapen, wat minder te dromen (zowat elke nacht kwam Hans voorbij in mijn dromen), en omdat het weer wat zonniger werd buiten, voelde ik me van binnen ook weer wat zonniger.

Omdat ik toch nog wel de nodige begeleiding nodig heb (lees: psychische ondersteuning) kreeg ik een super lieve loopbaancoach/psychologe toegewezen. Echt een schat van een mens, waar ik echt veel aan heb. Zij heeft ervaring in het begeleiden van je leven weer oppakken na een overlijden van een dierbare, dus tja, ik voel me er goed bij.

En toen kwam de dag dat we Toon, onze boot, weer van de stalling op gingen halen. Dat was wel even een dingetje. Samen met mede kapiteins Martin en Norbert gingen we naar Honselersdijk. So far so good. Maar, zodra ik de motor hoorde pruttelen van Toon en hem met de meneer van de rederij het hoekje om zag komen varen brak ik in 10 stukjes. Nee, geen pretje om Toon zonder Hans te zien varen. Toon was Hans zijn grote trots, en dat deed pijn om m nu te zien. Toch even doorgezet, en gezamenlijk naar ons huis gevaren. En wat ben ik blij dat Toon weer aan de steiger ligt.

Nu is het begin mei, ben ik druk bezig om weer aan het werk te komen, en is Lara ondanks de mega zware tijd toch door al haar toetsen heen gekomen. Echt buitengewoon, die meid is er gewoon weer doorheen gekomen. De opleiding is pittig, en echt, ik heb zoveel respect voor haar hoe zij het doet! Nu nog maar anderhalf jaar en is ze echt afgestudeerd. Hoe trots kan je wezen, twee opleidingen in 1 doet ze!

Ze draait regelmatig op Hans zijn DJ set, voor haar de ontspanning die ze nodig heeft.

Inmiddels ben ik bijna klaar met mijn boek, een bundeling van alle blogs die ik heb geschreven. Het boek gaat ook "Onze droom in duigen" heten. De laatste weken van Hans zijn leven heb ik iets uitgebreider beschreven dan hoe ik het verwoordde in mijn blogs. Ik heb wat dingen aan moeten vullen, wat foto's er bij plaatsen. Als alles volgens plan verloopt komt het boek op 16 oktober, op Hans zijn sterfdag, uit...Een deeltje van de opbrengst gaat naar het Anthonie van Leeuwenhoek ziekenhuis. Want zij hebben het enorm hard nodig en ze zijn voor ons een enorme steun geweest.

Mensen zeggen vaak tegen me:"Goh, je doet het zo goed, je praat zo krachtig over Hans, en hoe je nu in het leven staat". Uhm ja lief, echt dat doet me goed. Maar ik zou niet weten hoe ik het anders zou moeten doen. Ik kan uren over Hans praten als ik zou willen, ik denk 24 uur per dag aan hem. Maar hoe gek ook, niet meer 24 uur per dag aan zijn overlijden. Hans gaf me letterlijk toestemming om een half jaar te rouwen en verdrietig te zijn en daarna moest ik weer gewoon gaan leven, mijn leven oppakken, gaan genieten en weer aan het werk gaan. Aldus geschiedt. Er zijn veel momenten waarop ik denk:" Uhhh schat, hoe zal ik dit en hoe zal ik dat". Lullige is alleen, ik krijg daar geen antwoord op en mag het zelf bepalen. Toch heb ik enorm veel steun aan onze harde kern, en ik weet exact bij wie ik terecht kan. Alhoewel ik ook vaak gewoon geen hulp vraag, dit tot ergernis van de mensen om me heen hahaha. Ik denk continu dat doe ik zelf wel, ben zelfstandige vrouw. 

De laatste weken zit ik vaak bij Hans op de steiger. Hij woont daar natuurlijk sinds december, en ik verzorg zijn plekje goed. Het is erg fijn om er te kunnen zitten, tegen hem te kletsen. Ja ok, ik klets tegen een urn in een bloempot en dat staat best een beetje gek, ik weet het. Maar het voelt fijn en vertrouwd, en dat is het belangrijkste. Hier woont mijn schat..

Ik heb het gevoel dat Laar en ik best de goede richting op gaan samen. Het is en blijft gek zo zonder Hans. We praten regelmatig over hem, weet je dit nog en dat nog...Maar, we kijken ook samen vooruit. En echt, dat gaat best goed. Mijn huis, ons ultieme droompaleisje, voelt weer helemaal eigen, ik heb aardig wat veranderd, en ik denk dat ik er weer helemaal gelukkig kan gaan worden. Maar, op een andere manier. Zonder Hans, mijn grote liefde, de vader van Laar, bff  van Patt en Jose,  lieve en dierbare vriend van de harde kern, de lieve zoon van Marijke, broer van Petra. Lieve zwager van mijn zus Ilonk, en dierbare schoonzoon van mijn mams. Wij gaan door met ons leven, met Hans in ons hart. We hebben prachtige foto's, dierbare herinneringen, te veel om op te noemen.Hans was een levensgenieter, een bourgondiër die genoot van de heerlijke wijnen. Zo leven wij ook verder, want Hans wist wat leven was, en vooral wat genieten was.

Ik sluit mijn blogs af, want het is goed zo. Mijn boek zal de cirkel rond maken..Ik wil iedereen ontzettend bedanken voor het lezen, de lieve en mooie reacties. Dat heeft ons enorm goed gedaan.Ik hoop van harte dat iedereen mijn boek wil kopen, zodat we een bedrag kunnen overhandigen aan het AvL in Amsterdam.

Liefs

Daan x