De laatste maanden zijn chaotisch geweest, veel administratief afhandelen, niet alles liep van een leien dakje. Je wordt als het waren ook net na het overlijden geleefd. Je hebt nog regelmatig aanloop van dierbaren, en wat deed ik, ik plande me tien slagen in de rondte met theetje hier, lunchje daar, ik vloog van hot naar her en begon een groot renovatieproject in mijn paleisje. Nieuwe vloer op de overloop, muren verven, kocht me leeg bij de IKEA, kortom, het vluchten voor de werkelijkheid was begonnen. En tja, er is geen goed of fout in de manier waarop iemand met intens verdriet omgaat. Als je niet zelf in de situatie hebt gezeten kan je je niet voorstellen hoe jij het zelf zou doen, want er is geen protocollenboek voor rouwen. Daarom, het boek Rouwen voor Dummies zou een ideale leidraad zijn voor mensen die aan de zijlijn mee leven en mee denderen op de rollercoaster.
Je krijgt zoveel lief bedoelde adviezen, tips, enz enz...Zo lief bedoeld, maar sorry, wij weduwen/weduwnaren hebben helaas allemaal onze eigen manier van rouwen en verwerken. De een slaat door en wordt half borderliner (ik dus) de ander kruipt stil weg, en weer een ander gaat als een bezetenen sporten en werken. Zoals je ziet, iedereen doet het anders. Dat betekent niet dat je geen adviezen mag geven, maar wij staan bekend als een apart volkje wat enorm egoïstisch kan reageren.Wij? Ik hoor je denken... ja wij... Ik ken Caro (jonge weduwe) Otto (jonge weduwnaar) beide onder de 40...Wij vormen een groepje. Niet letterlijk, maar qua gevoel. We snappen als geen ander hoe de ander zich in sommige situaties kan voelen. Nee, we zijn niet zielig en zitten niet vol zelf medelijden, maar we snappen elkaar en bij zowel Otto als bij Caro kan ik terecht als ik het even niet meer snap. Dan denk ik, ben ik nou de enige die dit voelt? Not, zij voelen t zelfde, ervaren het zelfde, denken het zelfde.
Toen ik een aantal weken geleden als een bezetene alles aan het opknappen was in huis voelde ik een soort van lichamelijk muurtje aankomen. Zo een waar je van zelf hard tegenaan gaat lopen. Ik dacht, als ik nou blijf rennen blijft die muur ver weg. Not.... In no time had ik een giga luchtweg infectie/beginnende longontsteking, hoestte mijn longen uit mijn lijf, had koorts en kon werkelijk geen kant meer op. Dus tja, dan liggen de klussen stil maar godsijdank wilde een hele lieve vriend van mij het laatste stukje vloer ff voor me afmaken. Toch fijn als je alleen maar aanwijzingen kan geven vanuit je bed waar je ligt weg te koken met koorts.Afijn, de trein denderde twee weken later weer verder, en daar gingen we weer. Sommige mensen lieten wel eens doorschemeren van: "Joh Daan, ik snap je goed hoor, maar uhm, zou je niet wat gas terug nemen"? Welneeee, het gaat prima, niets aan het handje.
Project trouwring, project koptelefoonring
met Hans zijn as en project tattoo laten zetten gingen in rap tempo door, tussendoor adopteerden Laar en ik nog ff pupje Izzy, en ondertussen dacht ik goh, ik ben zo oververmoeid. Of dat het niets was. Ik kon pas om 3 uur 's nachts in slaap komen, droomde continu over Hans, ik miste Hans met de dag erger.Ik schrok na 4 uur slapen weer wakker, was kapot, en wilde maar 1 ding.... slapen en alleen maar over Hans dromen zodat het leek dat hij er gewoon weer was. Ik merkte aan mezelf dat ik de grip volledig kwijt aan het raken was. En voor iemand die heel graag zelf alle maar dan ook alle touwtjes in handen houdt is dat best confronterend. Ik werd duizelig als ik alleen maar al teveel stemmen om me heen hoorde, vroegen twee mensen iets aan me blokkeerde ik, en begon steeds vaker te trillen als een rietje.Afgelopen zondag kwam er een klein onderdeeltje van onze vaste harde kern pasta eten. Op zich zou je denken, leuk gezellig en afleiding. Nou, voor mij was het even een onverwachts druppeltje die de emmer deed overlopen. Ik voelde me nameljik fucking alleen ook al waren een aantal van mijn liefste vrienden bij me, Laar en Lars included. Ik wilde een lachende hans met een glas rode wijn aan deze tafel.
Ik wilde graag zelf de sausen maken, Patt had de verse pasta gemaakt en we zouden met zijn 9en eten. Op het moment dat Patt binnen kwam blokkeerde ik en dacht ik nee, dit gaat fout. Ik trek het niet meer. Patt en Pien namen direct de keuken over en ik heb even tegfen vriend Ronald aangehangen...dat is ook iets wat ik moet leren..Als mensen een schouder aanbieden of een knuffel dat gewoon accepteren. Ik kreeg steeds meer huilbuien uit het niets en wist dat er iets moest gebeuren. De afspraak met de psycholoog is er en ik moet drastisch mezelf gaan terug vinden. Maar, ik doe alles op mjin tempo.
Ik verlangde de laatste week maar naar 1 ding en dat was bij Hans zijn. Hoe maakte me niet uit... als ik het maar bereikte. Godsijdank ben ik aardig wakker geschud door een paar lieve vrienden, en ben ik weer redelijk bij mijn positieven. Soms heb je gewoon weer t mannelijke advies nodig, net zoals Hans me altijd gaf, 23 jaar. Of ff een schop onder je reet, maar ja die neem ik niet van iedereen aan, ligt aan het moment en de manier waarop iets wordt gebracht. Niet dat ik het altijd met Hans eens was hoor maar tja mannen zien dingen nou eenmaal anders als vrouwen (mars/venus).
Wel weet ik nu dat als ik hulp nodig heb dat ik het zelf moet leren aangeven. Niet wachten tot het allerlaatst. Nu heb ik een hele grote groep mensen om me heen en kan ik niet alle mensen vragen joehoe help me. Voor het ene probleem ga ik naar de een en voor het andere naar de ander.Das nou het handige van vrienden in alle soorten en maten.
Het klinkt nogal dramatisch en vooral burn out achtig hierboven, maar vergeet niet dat ik ook veel momenten heb dat ik lach, geniet, knuffel met dierbaren...en dat zal niet minder worden. Er zijn een aantal mensen in mijn leven erbij gekomen de laatste maanden die op mijn pad zijn gegooid (door Hans) denk ik dan maar, niet geheel zonder reden. Mensen waar ik een hele hechte en intense vriendschap mee heb opgebouwd in hele korte tijd. Niet van die losse flodder vriendschappen zo van komen en gaan.. maar waarbij je direct het gevoel hebt ja, jij gaat me heel dierbaar worden...en waar ik ook echt wat aan heb. En ik kan ook heel eerlijk zeggen, ja van deze personen ben ik ook gaan houden. Omdat ze eerlijk, recht doorzee en lief zijn. We af en toe weer even op het rechte spoor kunnen zetten. Pas in dit soort situaties ga je echt voelen en ervaren wat houden van is.... van echte vrienden. En daar begin ik me steeds meer van bewust te worden.Ik moet alleen nu mijn echte ik terug gaan vinden. Die zit ergens ver verscholen maar met de nodige hulp komt de echte Daan wel weer boven water hoor. Dat ben ik Hans, Lara en mezelf wel verschuldigd. Ik ga nu mijn leven zo indelen dat ik het gelukkigst ben, samen met Laar.
